Mój Psałterz: PSALM 48

Stawiam sobie zawsze PANA przed oczy,
nie zachwieję się, bo On jest po mojej prawicy

(Ps 16,8 - Biblia Tysiąclecia /BT/)

O. Stanisław Wójcik CSsR wyodrębnia w Psalmie 48 następujące części:
- "PAN się wsławił na Syjonie" - ww. 2-4,
- "Wrogowie jak burza zmieceni" - ww. 5-8,
- "W świątyni radośnie Boga wielbimy" - ww. 9-12,
- "Nietknięte mury Syjonu dowodem cudu" - ww. 13-15.

Psalm 48 to Psalm zwycięski - dziękczynny.
Powodem napisania Psalmu było wielkie zwycięstwo nad wrogiem. Nagły odwrót nieprzyjaciół spod murów Jeruzalem jest pewnym dowodem Opatrzności nad świętym miastem. Stąd radość ludu wybranego i podzięka Bogu.

Komentarz św. Jana Pawła II do Psalmu 48 z "Biblii z komentarzami Jana Pawła II":

   "Psalm 48 jest pieśnią na cześć Syjonu, «miasta wielkiego Króla» (Ps 48,3), miejsca, w którym znajdowała się świątynia Pana i gdzie On przebywał pośród ludzi. W wierze chrześcijańskiej odnosi się on do «górnego Jeruzalem», będącego «naszą matką» (Ga 4,26)... Psalm 48 jest modlitwą, którą możemy rozpoczynać dzień, by stał się on pieśnią pochwalną, nawet jeżeli na horyzoncie gromadzą się chmury. (...) Bóg Syjonu jest Bogiem Wyjścia, wolności, bliskości z ludem zniewolonym w Egipcie i pielgrzymującym po pustyni. Izrael przebywający w ziemi obiecanej jest pewien, że Pan go nie opuści: Jerozolima jest znakiem Jego bliskości, a świątynia miejscem Jego obecności. Odczytując ponownie te słowa, chrześcijanin kontempluje Chrystusa, nową i żywą świątynię Bożą (por. J 2,21), i zwraca się ku niebieskiemu Jeruzalem, które nie potrzebuje już świątyni ani zewnętrznego światła, ponieważ «jego świątynią jest Pan Bóg wszechmogący oraz Baranek. (...) chwała Boga go oświetliła, a jego lampą Baranek» (Ap 21,22-23).
(Audiencja generalna, 17 października 2001 r.)".
Skróty pochodzą od redaktorów wydania Biblii.

Pełny tekst katechezy dostępny jest w bibliotece serwisu Opoka.

Witraż ilustrujący Psalm 48
w Synagodze Adath Israel w Toronto

PSALM 48 (47)

("Mój Psałterz" - przekład ks. Józef Kruszyński)

SYJON, NIEZWYCIĘŻONE MIASTO BOŻE*

1 Pieśń Psalmu synów Korego*.

2 Wielki jest PAN i uwielbiony bardzo 
w mieście Boga naszego, 
na górze swej świętej.
3 Piękną krainą, radością całej ziemi jest góra Sjon* - 
strony północne miasta Króla wielkiego*.
4 Bóg w pałacach jego - 
uznany jest za twierdzę wyniosłą. 

5 Bo oto królowie zgromadzili się - 
szli wespół.
6 Gdy zobaczyli, tedy zdziwili się, 
zatrwożyli - przestraszyli się.
7 Strach ich tam ogarnął, jako boleść rodzącej.
8 Wiatrem wschodnim pokruszysz okręty Tarsziszu*. 

9 Jakośmy słyszeli, tak widzieliśmy w mieście PANA zastępów, 
w mieście Boga naszego. 
Bóg ugruntował je aż na wieki*. 
10 Rozmyślamy, o Boże, nad miłosierdziem Twojem - 
wpośród kościoła Twego.
11 Jakie jest imię Twoje, o Boże! taka jest chwała Twoja aż do kończyn ziemi. 
Sprawiedliwością napełniona jest prawica Twoja.
12 Rozweseli się góra Sjońska, 
cieszyć się będą córki* judzkie ze względu na sądy Twoje. 

13 Otoczcie Sjon i obstąpcie go, 
policzcie wieże jego*. 
14 Rozważcie sercem waszem baszty, 
przypatrzcie się pałacom jego, 
abyście opowiadali przyszłemu pokoleniu:
15 że ten jest Bogiem, Bogiem naszym na wieki wieczne. 
On prowadzić nas będzie aż do śmierci.


Przypisy:

KAPITALIKAMI zaznaczono słowo (najczęściej "PAN") będące tłumaczeniem najważniejszego w Starym Testamencie imienia Boga "JHWH" (JAHWE) - "JEST", "JESTEM". Imienia Boga, ze względu na jego świętość, Izraelici nie wypowiadali, zastępując słowem "ADONAJ" - "PAN".
Wj 3,14 (Biblia Tysiąclecia) - "Odpowiedział Bóg Mojżeszowi: «JESTEM, KTÓRY JESTEM». I dodał: «Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was»".

*/ "SYJON, NIEZWYCIĘŻONE MIASTO BOŻE" - w Księdze Psalmów w przekładzie ks. Józefa Kruszyńskiego brak jest tytułów psalmów; powyższy tytuł Psalmu 48 pochodzi z Biblii Poznańskiej.

*/ (w. 1) "Korego" - Kore (Korach), lewita, który z całą grupą zbuntował się przeciw Mojżeszowi, za co jego i pozostałych pochłonęła ziemia (zob. Wj 38,22; Lb 16,1nn). Potomkowie Korego byli odźwiernymi przy świątyni Boga i tworzyli jedną z grup śpiewaków świątynnych, ustanowionych przez króla Dawida /Septuaginta w tłumaczeniu O. Remigiusza Popowskiego SDB - przypis do Ps 42 w. 1/.
- Uzupełnienie do przypisu do Ps 42 w. 1: Korachitom przypisuje się autorstwo jedenastu psalmów z II i III Księgi Psałterza. 

*/ (w. 3) "Piękną krainą, radością całej ziemi jest góra Sjon - strony północne miasta Króla wielkiego" - por. Iz 2,2; Iz 14,13; Mt 5,35 /Biblia Ekumeniczna/.
- "Góra Sjon" - góra Syjon położona we wschodniej części Jerozolimy, nie jest wysoka. Wspaniałością jej były znajdujące się na niej budowle, przede wszystkim zaś Świątynia, w której mieszkał JAHWE. Określenie: "ostatni kraniec północy" (w tłumaczeniu ks. Józefa Kruszyńskiego - "strony północne") ma znaczenie przenośne. Nawiązuje ono do wierzeń babilońskich, według których na dalekiej północy wznosiła się wysoka góra, na której bogowie odbywali narady (por. Iz 14,13). Syjon miał dla Izraelitów podobne znaczenie, jakie dla Babilończyków miała owa mityczna góra, przewyższał ją jednak godnością jako stolica "wielkiego Króla" całego świata (por. Ps 47,3) /Biblia Poznańska/.

*/ (w. 4-9) - historyczna aluzja do cudownej pomocy Bożej w czasie najazdu Sennacheryba (2Krl 19,35nn) jest dla autora tłem do przedstawienia eschatologicznego triumfu Pana (por. także Iz 13,4nn) /Biblia Tysiąclecia/.

*/ (w. 8) "Okręty Tarsziszu" - okręty mocno zbudowane, na których w owych czasach kupcy feniccy puszczali się w najdalsze znane krainy zamorskie, aż do Tarszisz (prawdopodobnie miasto w południowo-zachodniej Hiszpanii); nawet one nie mogły się oprzeć gwałtownemu huraganowi morskiemu, uderzającemu od wschodu /Księga Psalmów w tłumaczeniu O. Stanisława Wójcika CSsR/.
- Prawdopodobnie chodzi o Tartessus, kolonię fenicką w Hiszpanii (por. 1Krl 10,22) /Biblia Poznańska/.
- Tarszisz (Tharsis) sytuuje się gdzieś na zachodnim krańcu Półwyspu Iberyjskiego (Pirenejskiego), ale według niektórych opinii było to miasto indyjskie /Septuaginta w tłumaczeniu O. Remigiusza Popowskiego SDB/.

*/ (w. 9) "Bóg ugruntował je aż na wieki" - życzenie psalmisty nie spełniło się. Jerozolima została zniszczona przez Rzymian w roku 70, po tym, jak za Poncjusza Piłata został w niej ukrzyżowany Boży Mesjasz - Jezus Chrystus. Z czasem (w 691 r.) na Syjonie (Wzgórzu Świątynnym) muzułmanie wznieśli budowlę: Meczet Omara (zwany także Kopułą Skały lub Kopułą nad Skałą), a wraz z nią meczet Al-Aksa. Z dawnej Świątyni Jerozolimskiej pozostał do dziś tylko fragment jej zachodniego muru, zwany Ścianą Płaczu. Nowożytna historia tego miejsca jest więc dowodem na to, że Bóg wraz z ofiarą Chrystusa złożoną na krzyżu zakończył definitywnie funkcję kapłaństwa lewickiego i dlatego istnienie Świątyni w Jerozolimie straciło rację bytu. Jezus bowiem, po swoim zmartwychwstaniu, wstąpił do nowej, niebiańskiej Świątyni, w której pełni wieczną funkcję Arcykapłana. Por. Hbr 7-10 /Nowy Przekład Dynamiczny Księgi Psalmów/.

*/ (w. 12) "Córki" - córkami nazywa Biblia miasta podległe danej metropolii lub przynależne do danej krainy /Septuaginta w tłumaczeniu O. Remigiusza Popowskiego SDB/.
- Okoliczne miasta (por. Lb 21,25; Joz 17,16) /Biblia Tysiąclecia/.

*/ (w. 13) "Otoczcie Sjon i obstąpcie go, policzcie wieże jego" - potęga Jerozolimy, miasta Pańskiego była przedmiotem dumy narodu wybranego (por. Ne 6,15n; Ne 12,31-43) Chrześcijanie widzą w nim zapowiedź nowego, "górnego" Jeruzalem (por. Ga 4,26; Ap 21,9 - 22,5) /Biblia Tysiąclecia/.
- Por. Hbr 12,22 /Nowy Przekład Dynamiczny Księgi Psalmów/.

Psalm 48 - mal. Rosana Casco (Paragwaj/USA)

Komentarz O. Adama Szustaka OP:



Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi.
(Mt 5,37 - BT)

__________________________________________________________________

Treść listu Przewodniczącego KEP do Prezydenta RP:

    Szanowny Panie Prezydencie,

    Pragnę podziękować panu Prezydentowi za postawę zajętą w sprawie ustaw o Sądzie Najwyższym i Krajowej Radzie Sądownictwa.

    Katolicka Nauka Społeczna docenia bowiem demokrację jako system, który zapewnia udział obywateli w decyzjach politycznych i rządzonym gwarantuje możliwość wyboru oraz kontrolowania własnych rządów. Autentyczna demokracja możliwa jest tylko w państwie prawnym i w oparciu o poprawną koncepcję osoby ludzkiej. Zakłada ona spełnienie koniecznych warunków, jakich wymaga zarówno promocja poszczególnych osób - przez wychowanie i formację w duchu prawdziwych ideałów - jak i podmiotowości społeczeństwa, przez tworzenie struktur uczestnictwa oraz współodpowiedzialności (por. Kompendium Nauki Społecznej Kościoła, 406).

    Z jednej strony istnieje prawo a nawet obowiązek reformy systemu sądownictwa w Polsce, bo obowiązek odpowiadania przez rządzących na potrzeby rządzonych nie oznacza wcale, że reprezentanci wyborców są jedynie biernymi wykonawcami ich żądań. Kontrola ze strony obywateli nie wyklucza niezbędnej wolności, jaką powinny cieszyć się wybrane przez nich osoby w wypełnianiu powierzonego im mandatu, jeśli chodzi o dążenie do realizacji wyznaczonych sobie godziwych celów. Cele te zależą w dużej mierze od funkcji syntezy i mediacji w obliczu dobra wspólnego, które stanowi jeden z podstawowych i niezbywalnych zadań władzy politycznej (por. KNSK, 409)

    Z drugiej zaś strony należy mieć na uwadze to, co powiedział papież Jan Paweł II na temat relacji władzy prawodawczej, wykonawczej i sądowniczej stwierdzając - w swoim przemówieniu do uczestników kongresu włoskiego Stowarzyszenia Sędziów - że równowaga między tymi trzema władzami, z których każda ma określone kompetencje i zakres odpowiedzialności - tak że jedna nie dominuje nigdy nad drugą - jest gwarancją prawidłowego funkcjonowania demokracji.

    Konstytucje nowoczesnych państw zazwyczaj gwarantują tej ostatniej władzy niezbędną niezależność w ramach systemu prawnego. Z tą niezależnością, na płaszczyźnie sumienia winno się jednak wiązać - żywe poczucie sprawiedliwości, zaś w sferze poszukiwania prawdy - niczym niezmącony obiektywizm osądu (por. Jan Paweł II, Zadania sądownictwa dzisiaj: Przemówienie do uczestników kongresu włoskiego Stowarzyszenia Sędziów (31 marca 2000), L’Osservatore Romano, ed. pol, 2000, nr 6, s. 51).

    + Stanisław Gądecki
    Arcybiskup Poznański
    Przewodniczący Episkopatu Polski

    Poznań, dnia 24. lipca 2017 roku