Mój Psałterz: PSALM 43

Sławcie PANA, wszystkie narody,

chwalcie Go, wszystkie ludy.

Bo potężna nad nami Jego łaska,

a wierność PANA trwa na wieki!

Alleluja!

(Ps 117 - Biblia Paulistów)

Psalm 43, wraz z Psalmem 42, jest jednym z najpiękniejszych utworów poezji biblijnej.
Najprawdopodobniej stanowiły jeden utwór, na co wskazuje m.in. wspólny "refren" (Ps 42,6.12 i Ps 43,5).
Mimo braku nagłówka (co dodatkowo może sugerować, że Psalm 43 pierwotnie stanowił c.d. Psalmu 42), autorstwo jego przypisuje się synom (potomkom) Koracha. Więcej informacji o Korachu i jego potomkach podaję w przypisach do Psalmu 42 w. 1.

Komentarz św. Jana Pawła II do Psalmu 43 z Biblii z komentarzami Jana Pawła II:

   "«Czemu jesteś zgnębiona, moja duszo, i czemu jęczysz we mnie? Ufaj Bogu, bo jeszcze Go będę wysławiać: Zbawienie mego oblicza i mojego Boga» (Ps 42,6.12; Ps 43,5).
   Słowa te, które Psalmista kieruje jakby do siebie, są wyrazem jego głębokich uczuć. Znajduje się on z dala od Syjonu, który jako szczególne miejsce obecności Boga oraz kultu wiernych jest punktem odniesienia jego życia. Odczuwa zatem samotność, spowodowaną niezrozumieniem, a nawet agresją ze strony przewrotnych, samotność, którą pogłębia jego izolacja i milczenie Boga. Jednakże reakcją Psalmisty na smutek jest wezwanie do ufności, które kieruje do samego siebie, a także piękne słowa nadziei: liczy on na to, że jeszcze będzie mógł sławić Boga, «zbawienie swego oblicza». (...)
   Modlący się kieruje bezpośrednio do Boga pełne udręki wołanie: «Dlaczego mnie odrzuciłeś? Czemu chodzę smutny i gnębiony przez wroga?» (Ps 43,2).
   Czuje on już jednak, że kończy się mroczny czas oddalenia, i daje wyraz swej pewności, że powróci na Syjon, gdzie odnajdzie Boży przybytek. Święte miasto nie jest już utraconą ojczyzną, jak w lamentacji z poprzedniego Psalmu (por. Ps 42,3-4), lecz radosnym celem, do którego zmierzamy. Przewodnikami podczas powrotu na Syjon będą «prawda» Boga i Jego «światłość» (por. Ps 43,3). Sam Pan będzie ostatecznym celem wędrówki... Modlący się nie dotarł jeszcze do świątyni Pańskiej, trwa nadal w mrokach doświadczeń. Jednak przed jego oczami jaśnieje już światło przyszłego spotkania, a jego wargi znają już ton radosnej pieśni. W wezwaniu tym razem dominuje nadzieja. (...)
   Tak więc Psalm staje się modlitwą człowieka pielgrzymującego po ziemi, który styka się jeszcze ze złem i cierpieniem, ale jest pewien, że na końcu dziejów nie będzie otchłani śmierci, lecz zbawcze spotkanie z Bogiem. Ta pewność jest jeszcze bardziej niezachwiana u chrześcijan, którym List do Hebrajczyków głosi: «Wy natomiast przyszliście do góry Syjon, do miasta Boga żywego, Jeruzalem niebieskiego, do niezliczonej liczby aniołów, na uroczyste zgromadzenie, i do Kościoła pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach, do Boga, który sądzi wszystkich, do duchów [ludzi] sprawiedliwych, którzy już doszli do celu, do Pośrednika Nowego Testamentu - Jezusa, do pokropienia krwią, która przemawia mocniej niż [krew] Abla» (Hbr 12,22-24). 
(Audiencja generalna, 6 lutego 2002 r.)".
Skróty pochodzą od redaktorów wydania Biblii.

Pełny tekst katechezy dostępny jest w bibliotece serwisu Opoka.

PSALM 43 (42)

("Mój Psałterz"- przekład ks. Stanisława Łacha)

TĘSKNOTA ZA BOGIEM*

1 Osądź mnie Boże i zakończ mój spór z narodem bezbożnym,
od człowieka przebiegłego i złośliwego uwolnij mnie*!
2 Wszak Ty jesteś Bogiem moim, moją mocą,
dlaczego mnie odrzuciłeś? Czemu mam chodzić smutny,
gdy dręczy mnie mój nieprzyjaciel*.
3 Poślij światło Twe i prawdę Twą*, niech mnie one prowadzą,
i doprowadzą na górę świętą* i do przybytków Twoich.
4 I przystąpię do ołtarza Bożego*, do Boga, który radości mojej.
Raduj się! Będę Cię sławił przy wtórze cytry,
Boże, Boże mój.

5 Czemu jesteś dręczona moja duszo i czemu się niepokoisz?
Ufaj Bogu, gdyż jeszcze wysławiać Go będę:
zbawienie oblicza mego i Boga mojego*.


Przypisy:

*/ "TĘSKNOTA ZA BOGIEM" - tytuł wspólny dla Psalmu 42 i 43. 

*/ (w. 1) "Zakończ mój spór z narodem bezbożnym, od człowieka przebiegłego i złośliwego uwolnij mnie" - przeciwnikami Psalmisty są zarówno ci, którzy spowodowali jego przymusowy pobyt z dala od świątyni, jak i jego obecne otoczenie /Biblia Poznańska/.

*/ (w. 2) "Dlaczego mnie odrzuciłeś? Czemu mam chodzić smutny, gdy dręczy mnie mój nieprzyjaciel" - por. Ps 38,7; Ps 42,10 /Biblia Gdańska/.

*/ (w. 3) "Poślij światło Twe i prawdę Twą" - czyli łaskawość (dobroć) i Twoją wierność w dotrzymywaniu obietnic. Te przymioty Boże są tu wzięte obrazowo, uosobione - jakby duchy zesłane z nieba, które mają doprowadzić wygnańca na świętą górę Syjon /Księga Psalmów w przekładzie O. Stanisława Wójcika CSsR/.
- "Na górę świętą" - mowa o Syjonie, południowo-wschodnim wzgórzu w Jerozolimie, na którym Dawid ustawił Przybytek wraz z Arką Przymierza, a Salomon wybudował Świątynię /Nowy Przekład Dynamiczny Księgi Psalmów/.

*/ (w. 4) "Przystąpię do ołtarza Bożego" - jeżeli psalmista był kapłanem (i tylko wtedy!) mógłby rzeczywiście podejść do ołtarza, ale raczej chodzi tu o przystąpienie duchowe /Biblia Paulistów/.

*/ (w. 5) "Czemu jesteś dręczona moja duszo i czemu się niepokoisz? Ufaj Bogu, gdyż jeszcze wysławiać Go będę: zbawienie oblicza mego i Boga mojego" - identycznie brzmią wiersze Ps 42,6.12, stąd przypuszczenie, że Psalmy 42 i 43 stanowiły początkowo jedną pieśń, w której jakby refrenem były wiersze Ps 42,6.12 i Ps 43,5 /Biblia Warszawsko-Praska/.

Moshe Tzvi Halevi Berger, Psalm 43 (Muzeum Psalmów, Jerozolima)

Komentarz O. Adama Szustaka OP:




To zaś, co niegdyś zostało napisane, napisane zostało i dla naszego pouczenia, abyśmy dzięki cierpliwości i pociesze, jaką niosą Pisma, podtrzymywali nadzieję. A Bóg, który daje cierpliwość i pociechę, niech sprawi, abyście wzorem Chrystusa te same uczucia żywili do siebie i zgodnie jednymi ustami wielbili Boga i Ojca Pana naszego Jezusa Chrystusa. 
(Rz 15,4-6 - Biblia Tysiąclecia)