Mój Psałterz: PSALM 20

W nawróceniu i spokoju jest wasze ocalenie,

w ciszy i ufności leży wasza siła.

(Iz 30,15 - Biblia Tysiąclecia /BT/)

W Psalmie 20 wyodrębnić możemy dwie części:
- modlitwa kapłana za króla - ww. 2-5,
- wyznanie wiary i modlitwa wspólnoty - ww. 6-10.

Psalm ten jest modlitwą ludu za króla i wyraża pełną lojalność wobec władcy, który jest świadomy swojej zależności od Boga, czemu daje wyraz.
Konieczne jest utrzymanie właściwej równowagi w relacji: Bóg-król-lud, na co wskazuje początek i koniec Psalmu:
- niech Bóg wysłucha króla (w. 2a),
- niech Bóg wysłucha lud (w. 10b).

Psalm 20 w języku hebrajskim 

Psalm 20 komentował św. Jan Paweł II, w czasie audiencji generalnej w dniu 10 marca 2004 r.
Oto treść komentarza:

Św. Jan Paweł II

"Końcowe wezwanie: «Panie, ocal króla, a nas wysłuchaj w dniu, w którym Cię wzywamy» (Ps 20,10), przybliża nam pochodzenie odczytanego Psalmu 20, który teraz będziemy rozważać. Mamy do czynienia z Psalmem królewskim starożytnego Izraela, recytowanym w świątyni syjońskiej podczas uroczystego obrzędu. Zawiera on prośbę o Boże błogosławieństwo dla władcy, zwłaszcza «w dniu utrapienia» (w. 2), czyli w czasie, kiedy cały naród pogrążony jest w głębokiej trwodze, spowodowanej koszmarem wojny. Mowa jest w istocie o rydwanach i koniach (por. w. 8), które wydają się nadciągać na horyzoncie. Król i lud przeciwstawiają im swą ufność w Panu, stającym po stronie słabych, uciśnionych i ofiar arogancji zdobywców.

Łatwo zrozumieć, że tradycja chrześcijańska przekształciła ten Psalm w hymn na cześć Chrystusa Króla, «pomazańca» w całym tego słowa znaczeniu, «Mesjasza» (por. w. 7). Przychodzi On do świata bez wojsk, ale z mocą Ducha, i przypuszcza ostateczny atak na zło i nadużycia, na przemoc i pychę, na kłamstwo i egoizm. Rozbrzmiewają w naszych uszach słowa Chrystusa skierowane do Piłata, który stanowi symbol ziemskiej władzy cesarskiej: «Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu» (J 18,37).

Rozważając treść tego Psalmu, zauważamy, że zawiera on opis liturgii sprawowanej w świątyni jerozolimskiej. Przedstawione jest zgromadzenie synów Izraela, którzy modlą się za króla, przywódcę narodu. Co więcej, na początku widzimy ofiarny ryt, w postaci całopaleń i różnych ofiar składanych przez władcę «Bogu Jakuba» (w. 2), który nie opuszcza «swego pomazańca» (w. 7), lecz go chroni i wspiera.

Modlitwie towarzyszy głębokie przekonanie, że Pan jest źródłem bezpieczeństwa: odpowiada On na pełne ufności pragnienie króla i całej wspólnoty, z którą związany jest przymierzem. Niewątpliwie klimat Psalmu charakterystyczny jest dla sytuacji wojny, ze wszystkimi obawami i niebezpieczeństwami, jakie się z tym łączą. Słowo Boże jawi się wówczas nie jako abstrakcyjne orędzie, lecz jako głos odpowiadający małym i wielkim nędzom ludzkości. Dlatego też Psalm odzwierciedla terminologię wojskową oraz atmosferę panującą w Izraelu w okresie wojny (por. w. 6), przez co odpowiada odczuciom człowieka przeżywającego trudności.

Wiersz 7 Psalmu stanowi pewien punkt zwrotny. O ile wcześniejsze zdania wyrażają pośrednio prośby kierowane do Boga (por. ww. 2-5), wiersz 7 stwierdza z całą pewnością, że zostały one wysłuchane: «Wiem teraz, że Pan wybawi swego pomazańca. Odpowiada mu ze świętych swych niebios». Psalm nie wyjaśnia bliżej, na podstawie jakiego znaku stało się to wiadome.

W każdym bądź razie ukazuje w sposób bardzo wyraźny różnicę między pozycją nieprzyjaciół, polegających na fizycznej sile swych rydwanów i koni, a pozycją Izraelitów, którzy pokładają ufność w Bogu i odnoszą zwycięstwo. Przychodzi nam na myśl znana scena z Dawidem i Goliatem: na oręż i przemoc filistyńskiego wojownika młody Żyd odpowiada wzywając imienia Pana, który chroni słabych i bezbronnych. Mówi bowiem Dawid do Goliata: «Ty idziesz na mnie z mieczem, dzidą i zakrzywionym nożem, ja zaś idę na ciebie w imię Pana Zastępów (...) nie mieczem ani dzidą Pan ocala. Ponieważ jest to wojna Pana» (1Sm 17,45.47).

Psalm, chociaż osadzony jest w konkretnej sytuacji historycznej, silnie związanej z logiką wojny, może stanowić wezwanie, by nigdy nie dać się zwieść pokusie przemocy. Również Izajasz wołał: «Biada tym, którzy (...) polegają na koniach i pokładają ufność w mnogości rydwanów oraz w bardzo wielkiej sile jazdy, a nie pokładają ufności w Świętym Izraela ani się nie radzą Pana» (Iz 31,1).

Wszelkiego rodzaju nikczemności człowiek sprawiedliwy przeciwstawia wiarę, życzliwość, przebaczenie i propozycję pokoju. Apostoł Paweł napomina chrześcijan: «Nikomu złem za zło nie odpłacajcie. Starajcie się dobrze czynić wszystkim ludziom» (Rz 12,17). A Euzebiusz z Cezarei, historyk Kościoła pierwszych wieków (III-IV w.), komentując rozważany przez nas Psalm, bierze pod uwagę również zło śmierci, o którym chrześcijanin wie, że potrafi je zwyciężyć dzięki Chrystusowi: «Polegną wszystkie wrogie moce oraz ukryci i niewidzialni nieprzyjaciele Boga, uciekający przed Zbawicielem. Jednakże wszyscy, którzy dostąpią zbawienia, powstaną ze swej dawnej ruiny. Dlatego też Symeon mówił: 'Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu', czyli na upadek swoich wrogów i nieprzyjaciół i na zmartwychwstanie tych, którzy niegdyś upadli, ale teraz dzięki Niemu zmartwychwstali» (PG 23, 197)".

Moshe Tzvi Berger, Psalm 20 (Muzeum Psalmów, Jerozolima)

PSALM 20 (19)
("Mój Psałterz" - Biblia Paulistów)

MODLITWA ZA KRÓLA

1 Dyrygentowi. Psalm Dawida.

2 Niech cię wysłucha PAN w dniu utrapienia, 
niech cię chroni imię* Boga Jakuba.
3 Niech ześle ci pomoc ze świątyni
i niech cię wspiera z Syjonu.
4 Niechaj pamięta o wszystkich twych ofiarach*
i niech miłe Mu będzie* twe całopalenie.
5 Niech ci udzieli, czego pragnie twe serce,
i niech twój zamysł wypełni!

6 Będziemy się cieszyć twoim zbawieniem*
i chlubić imieniem naszego Boga.
Niech PAN spełni wszystkie twoje prośby.
7 Teraz wiem*, że PAN ocala swego pomazańca*,
odpowiada mu ze świątyni nieba
swymi zbawczymi czynami.
8 Jedni chlubią się rydwanami, inni zaś końmi*,
a my imieniem PANA, Boga naszego*.
9 Tamci potknęli się i upadli,
a my stoimy i wytrwamy.
10 PANIE, ocal króla,
i wysłuchaj nas w dniu, gdy będziemy Cię wzywać.

Przypisy:

KAPITALIKAMI zaznaczono słowo (najczęściej "PAN") będące tłumaczeniem najważniejszego w Starym Testamencie imienia Boga "JHWH" (JAHWE) - "JEST", "JESTEM". Imienia Boga, ze względu na jego świętość, Izraelici nie wypowiadali, zastępując słowem "ADONAJ" - "PAN".
Wj 3,14 (Biblia Tysiąclecia) - "Odpowiedział Bóg Mojżeszowi: «JESTEM, KTÓRY JESTEM». I dodał: «Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was»". 

*/ (w. 2) "Imię" - oznaczało istotę, tożsamość i tajemnicę osoby, do której się odnosiło. nadanie dziecku konkretnego imienia wyrażało oczekiwania rodziców, jakie z nim wiązali, jak również zadania, jakie dana osoba ma do spełnienia w życiu (Mt 16,18). Dlatego w kulturze semickiej imię zawsze wyrażało możliwości  społeczne człowieka (Lb 16,2). Izraelici przywiązywali wielką wagę do nadawania imion. Zmienić komuś imię oznaczało obdarzenie go nową osobowością (Rdz 17,5; Rdz 17,15). Bóg objawiając swoje imię człowiekowi (Wj 3,14), pozwolił mu zbliżyć się do swojej tajemnicy, dopuścił go do głębokiej zażyłości ze sobą (J 17,6.26). Jego imię jest uświęcane (Iz 29,23), uwielbiane (Ps 7,18), kochane (Ps 5,12), wieczne (Ps 135,13) i groźne (Pwt 28,58). Świątynia była miejscem, w którym z woli Boga przebywało Jego imię (Pwt 12,5), czyli stale była napełniona jego obecnością. Żydzi z szacunku dla Boga nigdy nie wypowiadali Jego imienia, zastępując je pomocniczymi określeniami typu: mój Pan, Bóg, Ten co przebywa w górach. Bóg wybrał również imię dla swojego Syna. Imię Jezus jest święte i tożsame z imieniem Bożym (Ap 14,1). Apostołowie w imię Jezusa uzdrawiali chorych (Dz 3,6), wyrzucali demony (Mk 9,38), czynili cuda (Mt 7,22). Ich działania były w istocie działaniami samego Jezusa, który przekazując uczniom władzę i moc, uczynił ich kontynuatorami swojej misji. /Biblia Paulistów, słownik - przypis do Ps 5 w. 12/.

*/ (w. 4) "Wszystkich twych ofiarach" - złożonych dla uproszenia zwycięstwa /Biblia ks. Wujka z przypisami ks. Stanisława Stysia SJ/.
- "Ofiarach" - mowa o ofiarach pokarmowych. /Nowy Przekład Dynamiczny Księgi Psalmów/.
- "Niech miłe Mu będzie" - niech będzie przyjęte jak tłuste, czyli z upodobaniem. /Biblia ks. Wujka z przypisami ks. Stanisława Stysia SJ/.

*/ (w. 6) "Twoim zbawieniem" - twoim zwycięstwem. /Biblia ks. Wujka z przypisami ks. Stanisława Stysia SJ/.

*/ (w. 7) "Teraz wiem" - prorocza pewność (por. Iz 30,15-18; Za 4,6) w ustach sprawującego kult. /Biblia Tysiąclecia/.
- "Pomazańca" - pomazańcem jest każdy potomek Dawida (zob. 2Sm 7,12-16), godnie sprawujący władzę, a zwłaszcza "syn Dawida", Mesjasz; zob. Dz 4,25-26. /Biblia Ekumeniczna - przypis do Ps 2 w. 2/.

*/ (w. 8) "Jedni chlubią się rydwanami, inni zaś końmi" - por. Ps 147,10; Iz 31,1.  /Biblia Tysiąclecia/.
- por. 2Krl 19,23. / Biblia Gdańska/.
- "My imieniem PANA, Boga naszego" - dla wierzącego gwarancja pomyślności  nie jest poleganie na ludzkiej mocy i umiejętnościach, ale imię Boga, czyli sam Bóg i Jego moc. /Biblia Paulistów/.

Jedni chlubią się rydwanami, inni zaś końmi,
a my imieniem PANA, Boga naszego. (Ps 20,8)

Konferencja O. Adama Szustaka OP, zakończona błogosławieństwem.

PAN dźwiga pokornych,

a poniża występnych aż do ziemi

(Ps 147,6 - BT)


______________________________________________________

Christos rożdajetsia - sławitie jeho

Chrystus się rodzi - wychwalajcie Go

Wyznawcom Chrystusa z Kościołów Wschodnich życzę błogosławieństwa Dzieciątka Jezus.
Niech przyniesie upragniony pokój dla Bliskiego Wschodu i Afryki.