Życzenia od S.S. Michalitek

W dzisiejszych czytaniach (Wielki Wtorek) słuchamy fragmentu z Księgi Izajasza: "... Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi." (Iz 49,6 - Biblia Tysiąclecia /BT/).
To samo czytamy w Dziejach Apostolskich: "Tak bowiem nakazał nam Pan: Ustanowiłem Cię światłością dla pogan, abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi." (Dz 13,47 - BT).

Nie do przecenienia są działania misjonarzy i misjonarek. Ale one wymagają wsparcia z naszej strony.
O działalności S.S. Michalitek w Kamerunie piszę na tym blogu, na stronie "Adopcja Serca".

Ostatnio dostałem życzenia od S.S. Michalitek z Kamerunku oraz od S. Eligii Opiłowskiej CSSMA, która prowadzi referat misyjny Zgromadzenia Sióstr św. Michała Archanioła.
Tekst zamieszczam poniżej.

Niech Pan wam błogosławi i niech was strzeże...

Podnieście głowy

Odnówcie się duchem w waszym myśleniu i przyobleczcie się w nowego człowieka (por. Ef 4,23-24) ... podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie (Łk, 21,28 - Biblia Tysiąclecia /BT/).

"Przyprowadzili więc osiołka do Jezusa i położyli na niego swoje płaszcze, a Jezus usiadł na nim. Wielu też rozkładało swoje płaszcze na drodze, a inni gałązki ścięte na polach. Ci, którzy szli przed Nim i podążali za Nim, wołali głośno: «Hosanna! Błogosławiony, który przychodzi w imię Pana! Błogosławione królestwo naszego ojca Dawida, które nadchodzi! Hosanna na wysokościach!»" (Mk 11,7-10 - Biblia Ekumeniczna /BE/).

Giotto di Bondone "Wjazd do Jerozolimy" (ok. 1303 - 1305)

Spełniły się słowa proroka Zachariasza, zapisane w Starym Testamencie:
"Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie, Córo Jeruzalem! Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski. Pokorny - jedzie na osiołku, na oślątku, źrebięciu oślicy. On zniszczy rydwany w Efraimie i konie w Jeruzalem, łuk wojenny strzaska w kawałki, pokój ludom obwieści. Jego władztwo sięgać będzie od morza do morza, od brzegów Rzeki aż po krańce ziemi" (Za 9,9-10 - BT).

"Gdy Jezus wjechał do Jerozolimy, zostało poruszone całe miasto i pytano: «Kto to jest?» A tłumy odpowiadały: «To jest prorok, Jezus z Nazaretu w Galilei»" (Mt 21,10-11 - BE).

Jezus wiedział, że pięć dni później radosny okrzyk "Hosanna!" zastąpi gniewne wołanie: "Ukrzyżuj Go!".

Przed tym jednak, w czasie Ostatniej Wieczerzy, ustanowił sakrament Eucharystii i sakrament kapłaństwa, zostając z nami na zawsze. 

"A gdy nadeszła pora, zajął miejsce u stołu i Apostołowie z Nim" (Łk 22,14 - BT). "Następnie wziął chleb, odmówiwszy dziękczynienie połamał go i podał mówiąc: «To jest Ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na moją pamiątkę!» Tak samo i kielich po wieczerzy, mówiąc: «Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana...»" (Łk 22,19-20 - BT). 

Juan de Juanes "Jezus ustanawia Eucharystię" (XVI w.)

Rozważając V tajemnicę światła "Ustanowienie Eucharystii", św. Jan Paweł II mówił:
"Podczas Ostatniej Wieczerzy Chrystus ustanawia Eucharystię. Z miłości do człowieka nie tylko oddaje swoje życie za nas na krzyżu, lecz pragnie też przychodzić do nas każdego dnia w Eucharystii. Chrystus pragnie, byśmy, spożywając Jego Ciało i pijąc Jego Krew, «trwali w Nim, a On w nas» (por. J 6,56)... Tajemnicą światła jest ustanowienie Eucharystii, w której Chrystus ze swym Ciałem i Krwią pod postaciami chleba i wina staje się pokarmem, dając «aż do końca» świadectwo swej miłości do ludzi, dla których zbawienia złoży siebie samego w ofierze".

Złożył siebie samego w ofierze zawierając z nami Nowe Przymierze - o czym pisałem w poście z 15 marca 2015 r. Przymierze zawarte jest ze wszystkimi ludźmi, ale, żeby świadomie w nim uczestniczyć, jako "Lud Boży" (por. KK 9 - Konstytucja Dogmatyczna o Kościele "LUMEN GENTIUM"), potrzebna jest WIARA.
A św. Paweł w Liście do Rzymian przypomina, że "... wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa." (Rz 10,17 - BT).

O. Jacek Salij OP

Miałem tą łaskę i przyjemność niedawno uczestniczyć w rekolekcjach prowadzonych przez O. Jacka Salija OP, gdzie jedna z konferencji poświęcona była wierze.

W uproszczeniu - pełnia wiary, to przejście trzech etapów.
Etap I - wierzymy w Boga.
Ale to mało, bo szatan też wierzy, że Bóg istnieje.

Etap II - wierzymy Bogu.
Wierzymy, że Bóg jest dobry, wierny, miłosierny, że chce naszego dobra... Spełniamy więc akty religijne, uczestniczymy w niedzielnej Eucharystii. Ale...

Etap III - zawierzamy Bogu.
Tak jak Maryja, która powiedziała „fiat mihi secundum verbum Tuum - niech mi się stanie według słowa Twego” (Łk 1,38).
Sobór Watykański II podkreśla, że Bóg pytał Maryję o zgodę na przyjście na świat Zbawiciela: „Było wolą Ojca miłosierdzia, aby Wcielenie poprzedziła zgoda Tej, która przeznaczona została na matkę” (KK 56).
Każdy człowiek jest stworzony na obraz i podobieństwo Boże, i dlatego posiada wolną wolę. W konsekwencji, każde działanie Boże, szanując ten przymiot Boży dany człowiekowi, nie może dokonać się bez zgody człowieka, z pogwałceniem ludzkiej wolności.

Pieter Lastman "Jonasz i wieloryb" (XVII w.)

Oczywiście Bóg może, jak w przypadku Jonasza, "przekonywać do swoich racji" i - jakby przy okazji uleczyć - wyleczyć go z egoizmu. 

Księga Jonasza kończy się dialogiem pomiędzy Bogiem i Jonaszem: "Rzekł Pan: «Tobie żal krzewu, którego nie uprawiałeś i nie wyhodowałeś, który w nocy wyrósł i w nocy zginął. A czyż Ja nie powinienem mieć litości nad Niniwą, wielkim miastem, gdzie znajduje się więcej niż sto dwadzieścia tysięcy ludzi, którzy nie odróżniają swej prawej ręki od lewej, a nadto mnóstwo zwierząt?»" (Jon 4,10-11 - BT).
Zawierzenie Bogu wymaga od nas ciągłego nawracania się. Ale jest to temat na oddzielnego posta.

Uznajmy, że słowa bpa Alojzego Orszulika wygłoszone w Wielki Czwartek 2001 roku w Łowiczu:
"... Św. Leon Wielki papież wołał: «chrześcijaninie, poznaj godność swoją. Zbudź się, o człowieku, i poznaj swą godność. Wspomnij, że jesteś stworzony na obraz Boży»..."
są wezwaniem skierowanym także do nas.

Niech Pan obdarzy was pokojem

W dniu 11 lutego 2003 r., przyjmując grupę franciszkanów z Polski i Ukrainy, św. Jan Paweł II powiedział znamienne słowa: „Świat potrzebuje dziś nowego św. Franciszka z Asyżu! Na początku trzeciego tysiąclecia, chyba bardziej niż kiedykolwiek dotąd, ludzkość i świat czekają, aby przeniknął ich duch św. Franciszka”.

Proroctwo to wypełniło się dziesięć lat później, poprzez wybór na Stolicę Piotrowa Papieża Franciszka.

św. Franciszek z Asyżu             św. Jan Paweł II             Papież Franciszek 

Analizując cechy duchowości św. Franciszka widać (m.in.) szacunek i umiłowanie bliźniego. Widać to choćby w rozdziale 26 Kwiatków św. Franciszka opisującym, jak św. Franciszek nawrócił trzech zbójców.

(W skrócie: Do klasztoru franciszkańskiego na Monte Casale przyszło trzech zbójów prosząc o coś do zjedzenia, bowiem dłuższy czas nie zdołali nikogo obrabować. Wielce zagniewany ich zuchwałością brat gwardian kazał im pójść precz. Zadowolony, że nie wydał łotrom pożywienia zebranego z jałmużny, opowiedział o zdarzeniu św. Franciszkowi. Ten jednak złajał go srodze. Nakazał wyruszyć zaraz na poszukiwanie zbójów, dać im strawę, a następnie poprosić, aby nie obrażali więcej Boga złymi postępkami. Brat gwardian sumiennie wypełnił polecenie. Trzej zbóje byli tak poruszeni, że porzucili swe niecne życie i przybyli do św. Franciszka z prośbą, by przyjął ich do zakonu, co też on chętnie uczynił.)

Inną cechą charakterystyczną jest ubóstwo franciszkańskie. Św. Franciszek pokochał Panią Biedę, rezygnując z jakiejkolwiek własności. W ten sposób kroczył za Chrystusem i tą drogą (zakonu żebraczego) prowadził swoich braci. W Ostatniej woli napisanej dla św. Klary, św. Franciszek pisał: "Ja maluczki brat Franciszek, pragnę naśladować życie i ubóstwo najwyższego Pana naszego Jezusa Chrystusa i Jego Najświętszej Matki i wytrwać w nim aż do końca".

Nasuwa się pytanie - Jak traktować wezwanie do ubóstwa, żyjąc w rodzinie w dzisiejszych czasach?
Odpowiedzią jest np. artykuł 11 Reguły Franciszkańskiego Zakonu Świeckich: "Chrystus, ufając Ojcu, jakkolwiek łagodnie i z wyrozumiałością traktował rzeczy stworzone, wybrał dla siebie i Swojej Matki życie ubogie i pokorne; tak samo Franciszkanie świeccy niech w zakresie dóbr doczesnych zachowują należyty umiar, zaspokajając swoje potrzeby materialne; świadomi, że zgodnie z Ewangelią są administratorami otrzymanych dóbr na korzyść synów Bożych..."

Wydaje się, że mało dostrzegany jest inny aspekt radykalnego ubóstwa, które zalecał św. Franciszek. Nic nie posiadając - jest się wolnym i w czasach grasujących zbójców, nie trzeba było bronią zabiegać o bezpieczeństwo swego majątku. A w trakcie utarczki zbrojnej łatwo było kogoś zabić, co sprzeciwiało się radykalnej miłości bliźniego.

Innym problemem są wojny. Do zagadnienia tego ustosunkował się Sobór Watykański II w Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym "GAUDIUM ET SPES": "Jakkolwiek ostatnie wojny przyniosły naszemu światu bardzo wielkie straty zarówno materialne, jak i moralne, to jednak dotychczas jeszcze w tej czy innej stronie świata wojna ustawicznie czyni swoje spustoszenia... Ponadto złożoność współczesnych warunków życia oraz powikłania w stosunkach między narodami umożliwiają kontynuowanie wojen zamaskowanych przy pomocy nowych, podstępnych, a wywrotowych metod. W wielu okolicznościach uważa się stosowanie metod terroru za nowy sposób wojowania...
Istnieją w sprawach wojny różne umowy międzynarodowe podpisane przez wiele narodów w tym celu, aby bardziej ludzkimi uczynić działania wojenne oraz ich następstwa; takimi są konwencje, dotyczące losu rannych żołnierzy i jeńców, a także różne tego rodzaju deklaracje. Umów tych należy dochowywać... 

Na kierownikach państw oraz innych czynnikach współodpowiedzialnych z nimi za los państwa ciąży zatem obowiązek, by strzec bezpieczeństwa powierzonych sobie ludów... Czym innym bowiem jest zajmowanie się sprawami wojskowymi w celach słusznej obrony narodów, czym innym zaś - z chęci ujarzmiania innych ludów..." (KDK 79).

W tym kontekście odpowiedzmy na wezwanie Konferencji Episkopatu Polski o naszą modlitwę w ramach Ogólnopolskiego Dnia Modlitwy o Pokój na Ukrainie.
Pasterze Kościoła w Polsce "zatroskani o rozwój sytuacji za naszą wschodnią granicą, apelują o modlitwę za naszych Braci Ukraińców i o pomoc dla nich".
Biskupi przypominają, że kiedy my walczyliśmy o wolność, Europa nam pomagała, dziś – pomagając Ukrainie – mamy okazję choć w części spłacić ów dług...

Na zakończenie wróćmy do św. Franciszka, który pozostawił nam modlitwę o pokój:

O Panie, uczyń z nas narzędzia Twojego pokoju,
Abyśmy siali miłość tam, gdzie panuje nienawiść; 
Wybaczenie tam, gdzie panuje krzywda;
Jedność tam, gdzie panuje zwątpienie; 
Nadzieję tam, gdzie panuje rozpacz; 
Światło tam, gdzie panuje mrok; 
Radość tam, gdzie panuje smutek. 

Spraw abyśmy mogli,
Nie tyle szukać pociechy, co pociechę dawać; 
Nie tyle szukać zrozumienia, co rozumieć; 
Nie tyle szukać miłości, co kochać; 

Albowiem dając, otrzymujemy; 
Wybaczając, zyskujemy przebaczenie,
A umierając, rodzimy się do wiecznego życia.

Przez Chrystusa Pana naszego. 
Amen. 

Laetare - wesel się

No i mamy zapowiadaną w poprzednim poście - IV niedzielę Wielkiego Postu - Laetare.
I mamy z czego się weselić...
Ze stworzonego świata, który był bardzo dobry i z przymierzy, jakie Bóg zawierał z człowiekiem.

W poście z 1 marca przytaczałem zapis z Księgi Rodzaju, gdy po stworzeniu świata, podsumowując swoją pracę "... Bóg widział, że wszystko, co uczynił było bardzo dobre." (Rdz 1,31 - Biblia Tysiąclecia /BT/).

Pan Bóg zawarł też przymierze z Adamem, w ramach którego zobowiązał go do doglądania Edenu i zakazał spożywać owoce z drzewa poznania dobra i zła (por. Rdz 2,16-17).

Mimo, że pierwsi rodzice złamali przymierze i spotkała ich kara wygnania z raju, Bóg pozostał wierny i kontaktował się z ludźmi, jak wskazuje na to dialog z Kainem, po zabiciu Abla (por. Rdz 4,9-15).

Pan Bóg zawierał kolejne przymierza z Noem (por. Rdz 9,1-17), Abramem - Abrahamem (por. Rdz 17,1-14), Mojżeszem (por. Wj 19,1 - 20,21) i Dawidem, któremu obiecał: "Przede Mną dom twój i twoje królestwo będzie trwać na wieki. Twój tron będzie utwierdzony na wieki" (2 Sam 7,16 - BT).

Zainteresowanych tematem przymierzy Boga z ludźmi w Starym Testamencie zapraszam do zapoznania się z "Komentarzem do Ksiąg Starego Testamentu", św. Jan Paweł II, Wydawnictwo M.

Jak poucza nas Katechizm Kościoła Katolickiego "... Stare Przymierze nigdy nie zostało odwołane." (KKK 121), a w punkcie 577 przypomina, że Pan Jezus, na początku Kazania na Górze, wypowiedział swoje stanowisko "Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić..." (Mt 5,17-19 - BT).
Pamiętajmy, że "Stare Prawo jest przygotowaniem do Ewangelii..." (KKK 1964), a "... W Eucharystii urzeczywistnia się pamiątka Nowego Przymierza..." (KKK 1621).

"Eucharystia, którą Jezus ustanawia... będzie «pamiątką» (1 Kor 11,25) Jego ofiary... Jezus ustanawia swoich Apostołów kapłanami Nowego Przymierza..." (KKK 610).

Nowe Przymierze stworzyło Lud Boży, co podkreślił Sobór Watykański II w Konstytucji Dogmatycznej o Kościele "LUMEN GENTIUM" (KK 9).

Bóg obiecał Patriarsze Jakubowi: "Ja jestem z tobą i będę cię strzegł, gdziekolwiek się udasz... Bo nie opuszczę cię, dopóki nie spełnię tego, co ci obiecuję." (Rdz 28,15 - BT).
A Prorok Izajasz powtórzył słowa Pana Boga: "Wtedy zawołasz, a Pan odpowie, wezwiesz pomocy, a On [rzeknie]: «Oto jestem!»..." (Iz 58,9 - BT).

Ale Boga usłyszymy wtenczas, gdy otworzymy się na Niego, gdy będziemy Go szukali.

Istotnym wskazaniem jest tekst przeznaczony na 8 marca w przywoływanej już wcześniej książce Sarah Young "Jezus mówi do ciebie":
"OSZCZĘDZAJ SIŁY NA POSZUKIWANIE MOJEGO OBLICZA. Porozumiewam się z tobą nieustannie. Aby Mnie znaleźć i usłyszeć Mój głos, musisz pragnąć Mnie bardziej niż czegokolwiek innego. Wszystko, na czym zależy ci bardziej niż na Mnie, staje się bożkiem. Gdy chcesz za wszelką cenę postawić na swoim, wymazujesz Mnie ze swojej świadomości. Zamiast uparcie dążyć do jakiegoś celu, porozmawiaj o nim ze Mną. Pozwól, aby Światło Mojej Obecności opromieniło twoje dążenia, dzięki czemu będziesz mógł na nie spojrzeć z Mojej perspektywy. Jeżeli twój cel wpisuje się w Moje plany względem ciebie, pozwolę ci go osiągnąć. Jeśli zaś przeczy Mojej woli będę stopniowo zmieniał pragnienie twojego serca. Staraj się naprzód - i przede wszystkim - o Mnie; cała reszta twojego życia się ułoży - kawałek po kawałku."

Te nasze bożki są grzechami, o których mamy pamiętać w czasie spowiedzi wielkanocnej...

Za tydzień, 22 marca, w V niedzielę Wielkiego Postu, obchodzić będziemy Ogólnopolski Dzień Modlitwy o Pokój na Ukrainie.
Pełna informacja w Komunikacie z 368. zebrania plenarnego Konferencji Episkopatu Polski - punkt 5.

Gaudete - radujcie się

III niedziela Adwentu nazywana jest niedzielą Gaudete, od pierwszego słowa antyfony na wejście "Gaudete in Domino" ("Radujcie się w Panu").
Natomiast już niedługo - IV niedziela Wielkiego Postu, zwana Laetare, od pierwszych słów antyfony na wejście: Laetare, Ierusalem... ("Wesel się, Jeruzalem...").

Obraz ze strony http://www.ncregister.com/

Cieszmy się więc. Przyroda też się raduje, bo za oknem dłuższy dzień i pogoda bardziej wiosenna (przynajmniej w Warszawie), niż zimowa.

Poza tym dzisiaj przypada Dzień Kobiet.
Z tej okazji wszystkim Paniom, które odwiedzają mojego bloga, życzę błogosławieństwa Bożego słowami św. Franciszka z Asyżu:

Niech Pan Wam (drogie Panie) błogosławi i niech was strzeże;

niech ukaże Wam oblicze swoje i zmiłuje się nad Wami.

Niech zwróci ku Wam oblicze swoje

i niech Was obdarzy pokojem. (por. Lb 6,24-26)

Pan niech Was błogosławi.

W ten dzień wypada wspomnieć kobiety Biblii. Temat ten spina klamra od Ewy do Maryi.
Ale kobiety Biblii to wiele ciekawych postaci, z których prawie każda może być przewodniczką w naszym życiu.

Pamiętajmy, że za wstawiennictwem Kobiety, Pan Jezus uczynił pierwszy cud w Kanie Galilejskiej (por. J 2,1-11).
Cóż za siła wstawiennictwa NMP! I to polecenie: "Zróbcie wszystko cokolwiek wam powie." (J 2,5 - Biblia Tysiąclecia)

Julius Schnorr von Carolsfeld, "Wesele w Kanie" (1820 r.)

Albo trudny dialog Kananejki z Panem Jezusem, dialog który uczy, że silna wiara jest zawsze nagrodzona:
„A oto kobieta, Kananejka pochodząca z tamtych stron, przyszła i zaczęła wołać: «Panie, Synu Dawida, zmiłuj się nade mną! Moją córką zawładnął demon». Lecz On nie odezwał się do niej ani słowem. … Ale ona podeszła, upadła Mu do nóg i błagała: «Panie, pomóż mi». … Na to Jezus jej odpowiedział: «O kobieto, wielka jest twoja wiara»” (Mt 15,22.25.28 - Biblia Ekumeniczna).

Jean-Germain Drouais, "Kobieta kananejska u stóp Chrystusa" (1784 r.)

Znamienny jest końcowy fragment "Orędzia do kobiet", które na zakończenie Soboru Watykańskiego II w roku 1965 wystosował bł. Papież Paweł VI:
"O wy, kobiety, które potraficie sprawić, że prawda jest słodka, czuła, dostępna, z zaangażowaniem starajcie się, by duch tego Soboru przenikał do instytucji, szkół, ognisk domowych, do życia codziennego. Kobiety całego wszechświata, chrześcijanki i niewierzące, którym powierzone jest życie w tak poważnym momencie historii, do was należy obrona pokoju na świecie!" (Orędzie do kobiet 10-11).

Na zakończenie jeszcze coś dla Panów.
Jakiś czas temu "Gość Niedzielny" opublikował Modlitwę męża za żonę. Oto jej tekst:

Dobry Boże, dziękuję Ci za moją żonę.
Dziękuję za jej miłość, kobiecość, piękno, wrażliwość, 
widzenie spraw inaczej niż ja.
Dziękuję za to, że skrzyżowały się nasze drogi, 
wybraliśmy siebie nawzajem, 
a Ty w sakramencie małżeństwa pobłogosławiłeś naszą miłość.
Panie, daj jej cierpliwość, wyrozumiałość, pokój.

Oddaję Ci wszystkie trudne sprawy, które są między nami: 
spory, nieporozumienia, zwątpienia.
Spraw, abyśmy byli nawzajem dla siebie pomocą, 
umieli sobie przebaczać i wciąż lepiej siebie rozumieć.

Otocz, proszę, moją żonę opieką, 
strzeż ją od złego i dodawaj jej sił.
Chcę być jej wsparciem i obrońcą.
Chcę być mężem i ojcem 
odpowiedzialnym za wychowanie naszych dzieci.
Chcę, żeby była ze mną szczęśliwa. Kocham ją.
Amen.

Przewrót kopernikański

Księga Rodzaju, po opisie stworzenia świata (por. Rdz 1,1-31) podaje, iż podsumowując swoją pracę "... Bóg widział, że wszystko, co uczynił było bardzo dobre." (Rdz 1,31 - Biblia Tysiąclecia /BT/).

Człowiek uległ jednak szatanowi, jego argumentacji, "... gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą się wam oczy i tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło." (Rdz 3,5 - BT).
Tak człowiek zapragnął być jak Bóg...
A konsekwencje tego są opłakane do dnia dzisiejszego.

Grafika z portalu http://www.fronda.pl/

Bezpośrednio po niewierności / złamaniu zakazu Boga / grzechu pierworodnym, Adam i Ewa, gdy usłyszeli kroki Pana Boga - schowali się (por. Rdz 3,8). Wtedy "Pan Bóg zawołał na mężczyznę i zapytał go: «Gdzie jesteś?»" (Rdz 3,9 - BT).

Jak Adam i Ewa zrozumieli, że są nadzy i niegodni spotkania z Bogiem (por. Rdz 3,10), tak my, gdy popełnimy grzech, instynktownie odsuwamy się od Boga.
Katechizm Kościoła Katolickiego wyjaśnia, że "Grzech przeciwstawia się miłości Boga do nas i odwraca od Niego nasze serce." (KKK, 1850).

Ale Bóg jest wierny zawartemu przymierzu i niezmiennie, wytrwale na nas czeka.
W Ewangeliach mamy zapewnienie Pana Jezusa, że będzie z nami, że będzie nam towarzyszył.
Np.: "... A Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata." (Mt 28,20 - BT).
Obiecuje też: "Będę wam Ojcem, a wy będziecie moimi synami i córkami..." (2 Kor 6,18 - BT).

W encyklice Dives in misericordia św. Papież Jan Paweł II komentuje przypowieść o synu marnotrawnym (Łk 15,11-32):
"Ojciec marnotrawnego syna jest wierny swojemu ojcostwu, wierny tej swojej miłości, którą obdarzał go jako syna." (DM, 6)
oraz "Przecież chodziło w końcu o własnego syna. Tego zaś stosunku żaden rodzaj postępowania nie mógł zmienić, ani zniszczyć." (DM, 5).

/Obok: artystyczna wizja encykliki Dives in misericordia na suficie Bazyliki Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny w Wadowicach - malowidło krakowskich artystek Aleksandry Grochal i Katarzyny Dobrzyńskiej - 2002-2003 r./


Okres Wielkiego Postu jest doskonałym momentem na dokonanie przewrotu kopernikańskiego w naszym życiu.
Uznanie, że świat nie kręci się wokół nas, lecz że w centrum czasoprzestrzeni wszechświata jest Stwórca - nasz Bóg, który stworzył nas na swój obraz i podobieństwo (por. Rdz 1,27), ukochał nas odwieczną miłością (por. Jr 31,3) i zawsze czeka na nasz powrót...