Mój Psałterz: PSALM 62

[Pan] mi powiedział: «Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali».

Najchętniej więc będę się chlubił z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa.
(2Kor 12,9 - Biblia Tysiąclecia /BT/)

   Św. Jan Paweł II zwraca uwagę, że ufne słowa Psalmu 62 są modlitwą i zarazem programem życia: «Dusza moja spoczywa tylko w Bogu, od Niego przychodzi moje zbawienie» (Ps 62,2-3). Temu zaufaniu do Boga przeciwstawia się bałwochwalcza pokusa panowania nad innymi, przejawiająca się w przemocy, kradzieży, w dążeniu do bogactwa, które mają rzekomo gwarantować prestiż i władzę. Ten jednak, kto ma świadomość własnych ograniczeń oraz faktu, że wszystko przemija, nie będzie budował własnego życia na tych fałszywych przesłankach. Człowiek wierzący pokłada nadzieję tylko w Chrystusie, który jest źródłem radości i pokoju.

   Sobór Watykański II zastosował do kapłanów zachętę z Psalmu 62, by «nie przywiązywać serc do bogactw» (por. w. 11b). Dekret o posłudze i życiu prezbiterów nawołuje: «nie przywiązując się do bogactwa, niech zawsze unikają wszelkiej chciwości i usilnie powstrzymują się od prowadzenia wszelkiego rodzaju handlu» (Presbyterorum ordinis, 17).

   W swym komentarzu do Psalmu 62 św. Ambroży pisze: «Nasz Pan Jezus, przyjmując ciało człowieka, by je w swej Osobie oczyścić, cóż innego mógł uczynić w pierwszym rzędzie, jeśli nie przeciwdziałać zgubnemu wpływowi prastarego grzechu? Poprzez nieposłuszeństwo, czyli pogwałcenie Bożych nakazów, zakradła się wina. A więc przede wszystkim musiał przywrócić posłuszeństwo, by stłumić zarzewie grzechu. (...) Stał się wzorem posłuszeństwa, by nim nas napełnić».

Komentarz ks. Pawła Cyza COr "Psalm 62, czyli o BOGU - jedynej NADZIEI..." (cytaty za Biblią Tysiąclecia):

Ks. Paweł Cyz COr

   "Psalm 62 to dla mnie jedna z najbardziej zachwycających pieśni Psałterza! W «rankingu» psalmów ciągle jest w pierwszej «dziesiątce». Co mnie wzrusza? Ufność psalmisty...

   Bardzo chcę się podpisać pod Psalmem 62.
Modlę się:«Mój Boże, bądź dla mnie...
ZBAWIENIEM!
SKAŁĄ!
TWIERDZĄ!
NADZIEJĄ!
CHWAŁĄ!
UCIECZKĄ!»

   ...«W każdym czasie Jemu ufaj, narodzie! Przed Nim serca wasze wylejcie»... To zdanie jest syntezą teologii modlitwy - wyraża to, co jest najważniejsze w czasie spotkania człowieka z Bogiem:
1. Co to jest modlitwa? ...«serca (...) wylejcie»... Wylanie serca...
2. Gdzie jest...? «Przed Nim»... Przed Panem... W obecności - Obliczu Boga...
3. Co jest zasadniczym przymiotem...? ...«ufaj»... Ufność...
4. Kiedy jest...? «W każdym czasie»... Zawsze...
5. Kto jest uczestnikiem...? ...«narodzie!»... Tak każdy człowiek, jak i cały Lud Boży...

   ...«Bóg raz powiedział, dwa razy to słyszałem: Bóg jest potężny. I Ty, Panie, jesteś łaskawy»... I ostatnia «perełka» - Bóg jeden raz rzekł o sobie: «Jestem potężny!» Psalmista słyszy to dwa razy (dzięki echu?) i dodaje: «I Ty, Panie, jesteś łaskawy». Summa summarum: Bóg jest łaskawą potęgą i potężną łaskawością!!!

«JEZU, UFAM TOBIE!!!»"

O. Michał Baranowski OFMConv rozważa Psalm 62 (fragmenty Psalmu za Biblią Tysiąclecia): 

    "Dusza moja spoczywa tylko w Bogu. 
Poprzez metaforę spoczynku psalmista wyznaje swoje zaufanie do Boga, w którym pokłada nadzieję wybawienia. Porównuje Go do bezpiecznej skały, na której zbudowana twierdza opiera się każdemu atakowi wroga.  To wyznanie powraca w tym psalmie w ww.6-7, z delikatną zmianą na początku - bo słowem zachęty do złożenia w Bogu ufności («spocznij duszo moja»). Werset 8 ponawia to osobiste wyznanie zaufania. A następny wiersz kieruje tę zachętę do narodu. Psalmista dzieli się swoim doświadczeniem Boga i swoją pewnością ocalenia ze wszystkimi, i zachęca do ufnego powierzenia Mu swoich trosk («wylewajcie serca» = wylewajcie łzy, wypowiedzcie to, co boli wasze serca).  Dzięki temu i my jesteśmy zaproszeni do «spoczynku» w Bogu, w ufności Jemu - doświadczenia wolności od lęków, niepewności i liczenia tylko na siebie. Aby odnaleźć upragniony pokój w naszym sercu.

   Dokądże będziecie napadać na człowieka? 
Słowo, które wypowiedziane w lęku, demaskuje nieprzyjaciół ukrywających się za pozorami życzliwości i dobrego słowa, a wykorzystujących każdą okazję, by zniszczyć. W duchu mądrościowego pouczenia psalmista porównuje podstępnego człowieka do tchnienia, które jest lekkie, ma małą wagę, a więc ma małą wartość i znaczenie. Odradza też pokładać ufność we własnej sile i zdobytym bogactwie. Bo każdy będzie musiał stanąć przed Bogiem i odpowiedzieć za swoje czyny. Sprawiedliwy może liczyć na Bożą łaskawość, a nieprawy…
 
   Modlitwa Jezusa i Kościoła. 
Jezus modlił się pełen ufności do Ojca przed i podczas swojej męki. Uczniowie Pana w tej modlitwie odnajdywali pokój i moc do znoszenia prześladowań i w obliczu męczeńskiej śmierci. Ta modlitwa uczy odrzucać fałszywe źródła bezpieczeństwa, moc siły i podstępu oraz bogactw, a budować swe życie «na skale» wiary.

   Panie Boże, ten, kto Tobie zaufa, wytrwa w przeciwnościach i osiągnie zbawienie. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen".

Psalm 62 w wykonaniu Zespołu 33:




Komentarz św. Jana Pawła II do Psalmu 62 z "Biblii z komentarzami Jana Pawła II":

  "Psalm 62, pełna ufności pieśń (...) przypomina optymistyczny i mocny akt strzelisty, wezwanie będące także programem życia: «Jedynie w Bogu spokój znajduje ma dusza, od Niego przychodzi moje zbawienie. Tylko On jest opoką i zbawieniem moim, On moją twierdzą, więc się nie zachwieję» (ww. 2-3. 6-7). W dalszym ciągu Psalmu znajdujemy przeciwstawienie dwóch rodzajów ufności. Są one owocem dwóch podstawowych wyborów, dobrego i przewrotnego, z których wynikają dwie odrębne postawy moralne. Najpierw mowa jest o ufności pokładanej w Bogu, opiewanej w początkowej inwokacji, w której pojawia się jako symbol stałości i bezpieczeństwa - opoka, «skała obronna», czyli twierdza, obronny bastion. (...) 
   Następnie pojawia się inna forma ufności, natury bałwochwalczej, którą modlący się człowiek zdecydowanie krytykuje. Ufność ta wiąże bezpieczeństwo i stabilność z przemocą, rabunkiem i bogactwem. Wezwanie staje się jasne i wyraźne: «Nie pokładajcie ufności w przemocy ani na próżno nie łudźcie się rabunkiem, do bogactw, choćby rosły, serc nie przywiązujcie» (w. 11). Zakazuje się tu hołdowania trzem idolom, są one bowiem sprzeczne z godnością człowieka i szkodzą współżyciu społecznemu. Pierwszym fałszywym bogiem jest przemoc, do której niestety ludzkość nadal się ucieka również i w naszych naznaczonych rozlewem krwi czasach. Ten bożek inspiruje rozliczne wojny, ucisk, nadużycia, tortury i haniebne zabójstwa, dokonywane bez najmniejszych wyrzutów sumienia. Drugim fałszywym bogiem jest rabunek, w takich formach, jak zdzierstwo, niesprawiedliwość społeczna, lichwa, korupcja polityczna i gospodarcza. Zbyt wielu ludzi łudzi się, że zaspokoi w ten sposób swą zachłanność. Bogactwo to trzeci bożek, do którego «przywiązuje się serce» człowieka w złudnej nadziei, że uratuje się on przed śmiercią (por. Ps 49) i zapewni sobie poczesne miejsce pod względem prestiżu i władzy. (...)
   Człowieka sprawiedliwego czekają również trudne doświadczenia i konieczne są odważne wybory, zawsze jednak towarzyszy mu ufność do Boga (por. Ps 62, 2). W tym świetle Ojcowie Kościoła widzieli w modlącym się człowieku z Psalmu 62 zapowiedź Chrystusa i w Jego usta wkładali początkową inwokację, wyrażającą bezmierną ufność i przylgnięcie do Boga.
(Audiencja generalna, 10 listopada 2004 r.)".
Skróty pochodzą od redaktorów wydania Biblii.

Pełny tekst katechezy "Psalm 62 - POKÓJ BOŻY" dostępny jest w bibliotece serwisu Opoka.

Tekst hebrajski Psalmu 62

PSALM 62 (61)

("Mój Psałterz"- tłumaczenie ks. Alfred Tschirschnitz /Biblia Ekumeniczna/)

BÓG JEDYNĄ NADZIEJĄ

1 Przewodnikowi chóru. Według Jedutuna*. Psalm Dawida.

2 Tylko w Bogu moja dusza znajduje ukojenie,
u Niego jest moje zbawienie.
3 Tylko On jest moją opoką i zbawieniem,
moją twierdzą, więc się nie zachwieję.
4 Jak długo będziecie napadać na człowieka,
przewracać go wszyscy jak pochyłą ścianę,
jak mur, który się wali?
5 Z pewnością myślą jak go pozbawić stanowiska,
umiłowali kłamstwo.
Choć ustami błogosławią,
to w sercu złorzeczą.

6 Tylko w Bogu odpoczniesz, moja duszo,
bo od Niego pochodzi moja nadzieja.
7 Tylko On jest moją opoką i zbawieniem,
moją twierdzą, więc się nie zachwieję.
8 Bóg jest moim zbawieniem i chwałą,
opoką mojej mocy. W Bogu moje schronienie!
9 Narodzie, zawsze Mu ufaj,
otwórzcie wszyscy przed Nim swoje serca,
Bóg jest naszym schronieniem!

10 Naprawdę, ludzie są nicością,
zawodny jest człowiek.
Wznoszą się w górę na wadze,
bo wszyscy są lżejsi niż tchnienie.
11 Nie pokładajcie nadziei w przemocy,
nie polegajcie na grabieży.
Nie przywiązujcie serc do bogactwa, 
choćby się mnożyło*.
12 Bóg jeden raz przemówił,
dwa razy to słyszałem*,
że Bóg jest mocą,
13 że u Ciebie, Panie, jest łaska
- bo Ty odpłacasz każdemu według jego uczynków. 


Przypisy:

*/ (w. 1) "Jedutun" - wybitny lewita, który (1Krn 9,16) za czasów Dawida sprawował nadzór nad instrumentami muzycznymi (1Krn 16,41n) i wykonywał utwory muzyczne (1Krn 25,1.6; 2Krn 5,12) wraz z Asafem i Hemanem /Biblia Tysiąclecia - przypis do Ps 39 w. 1/.

*/ (w. 4) "Jak długo będziecie napadać na człowieka, przewracać go wszyscy jak pochyłą ścianę, jak mur, który się wali?" - sytuacja Psalmisty wydaje się beznadziejna, jest on bliski załamania się. Przeciwnicy jego pełni są zakłamania (w. 5 - por. Ps 55,22) /Biblia Tysiąclecia/.
- Chyląca się ściana, podobnie jak uszkodzony mur, który w każdej chwili może runąć, są obrazem niebezpieczeństwa, w jakim znajduje się Psalmista, otoczony przez licznych przeciwników / Biblia Poznańska/.

*/ (w. 10) "Ludzie są nicością, zawodny jest człowiek. Wznoszą się w górę na wadze, bo wszyscy są lżejsi niż tchnienie" - nieprzyjaciele Psalmisty są bezsilni w swych przewrotnych poczynaniach; wykazuje to próba ich postępowania na "wadze życia" (por. Hi 31,6; Dn 5,27: pogląd pochodzenia egipskiego). Podobne refleksje snują psalmy na temat wszystkich ludzi: Ps 39,7; Ps 78,39; Ps 144,4 /Biblia Tysiąclecia/.

*/ (w. 11) "Nie przywiązujcie serc do bogactwa, choćby się mnożyło" - por. Łk 12,19-20; 1Tm 6,17 /Biblia Ekumeniczna/.

*/ (w. 12) "Bóg jeden raz przemówił, dwa razy to słyszałem" - rodzaj przypowieści numerycznych. Por. Am 1,3n; Prz 6,16; Prz 30,15; Hi 40,5 /Biblia Warszawsko-Praska/.
- Autor posługuje się tu formą stylistyczną często spotykaną w literaturze mądrościowej; polega ona na posługiwaniu się konkretnymi liczbami i stopniowaniu ich dla podkreślenia wagi pewnych wypowiedzi /Biblia Poznańska/.

*/ (w. 13) "U Ciebie, Panie, jest łaska - bo Ty odpłacasz każdemu według jego uczynków" - por. Prz 24,12; Syr 16,12-14; Mt 16,27; Rz 2,6n; 1Kor 3,13-15; 2Tm 4,14; Ap 2,23; Ap 14,13; Ap 20,12n; Ap 22,12 /Biblia Tysiąclecia/. 

Komentarz do Psalmu 62 O. Adama Szustaka OP:




A Bóg, [dawca] nadziei, niech wam udzieli pełni radości i pokoju w wierze, 
abyście przez moc Ducha Świętego byli bogaci w nadzieję.
(Rz 15,13 - BT)