Mój Psałterz: PSALM 31

Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego

 (Łk 23,46 - Biblia Tysiąclecia /BT/)

Struktura Psalmu 31:
- prośby i motywy zaufania oraz skrócona lamentacja - ww. 2-5,
- pewność ocalenia i samowezwanie do radości z łaski Bożej - ww. 6-9,
- prośba i skarga „w ucisku” - ww. 10-14,
- motyw zaufania oraz prośby: „w Twoim ręku” - ww. 15-21,
- pewność wysłuchania i skierowane do pobożnych wezwanie, by sławili PANA ze względu na Jego cudowną łaskę - ww. 22-25.

Psalm 31 jest formą ćwiczenia się w zaufaniu do wiernego i łaskawego Boga. Zagrożony ze wszystkich stron człowiek przychodzi ze swoją niedolą do Boga. Choroba i brutalne zasadzki nieprzyjaciół powodują, że czuje się osaczony. Takie nieszczęścia można i należy przedstawić Bogu. Już samo przedstawienie nieszczęścia Bogu jest dowodem ufności. Bóg widzi, wysłuchuje i wyprowadza ze ślepego zaułka na otwartą przestrzeń. Bóg okazuje dobro tym, którzy się Go boją (w. 20), złoczyńcy zaś doznają zawodu i zamilkną w Szeolu (w. 18). Skierowane do pobożnych wezwanie, aby miłowali Boga, jest oparte na pewności, że PAN zachowuje wiernych, a „tym, którzy postępują wyniośle”, odpłaca z nawiązką (w. 24).

Rozważania O. Michała Baranowskiego OFMConv na temat Psalmu 31:
(Fragmenty Psalmu 31 w tłumaczeniu Biblii Tysiąclecia)

O. Michał Baranowski OFMConv

"PANIE, do Ciebie się uciekam.
W pierwszej części tego psalmu (ww. 1-9) modlitwa rozpoczyna się od ogólnej prośby o wybawienie, przechodzi potem w wyznanie ufności, aby zabrzmieć następnie dziękczynieniem. Psalmista odwołuje się do sprawiedliwości i łaskawości Boga. Przywołuje metafory Jego mocy i bezpieczeństwa, jakie zapewnia ludziom Mu ufającym: On jest skałą, twierdzą, warownią, miejscem przestronnym. Z głębi serca płyną ufne słowa zawierzenia całego swego istnienia: «W ręce Twoje powierzam ducha mojego» (w. 6a). Te słowa wypowie Jezus podczas agonii na krzyżu (zob. Łk 23,46),  podobnie będzie modlił się Szczepan podczas swej męki (zob. Dz 7,59). W Psalmie 31 z tym wyznaniem łączy się dziękczynienie za wybawienie, które już się dokonało.

Zmiłuj się nade mną, PANIE...
Gdy wydawałoby się, że modlitwa osiągnęła swe pochwalne zakończenie, rozpoczyna się właściwa modlitwa prośby, która opisuje dramat modlącego się (ww. 10-14). Utrapienia swego życia odbiera on jako karę Bożą za swoje grzechy, dlatego prosi o przebaczenie. Opisuje swoje nieszczęście, które pozbawiło go siły i radości życia. Jego ciało trawi choroba, a duszę zgryzota. Jego sytuacja wystawiła go na hańbę wobec jego wrogów, a znajomych odstrasza od niego. Odczuwa z jednej strony ból opuszczenia i zapomnienia już za życia, a z drugiej wydaje mu się, że wielu jest takich, którzy przyspieszyliby jego śmierć. W tych kilku wersetach psalmista zawarł dramatyczne odczucia przeżywane przez chorych także i dzisiaj.

Wyrwij mnie z ręki mych wrogów i prześladowców!
Psalmista rozpoczyna modlitwę od wyznania swej ufności w Bogu i do Niego kieruje żarliwie prośbę o ratunek od nieprzyjaciół. Padają słowa, które należą do najpiękniejszych wezwań o Bożą łaskawość: «Niech zajaśnieje Twoje oblicze nad twym sługą» (w. 17a). A potem pada ostre złorzeczenie pod adresem przeciwników sprawiedliwego (opuszczamy je w modlitwie liturgicznej Kościoła). By za chwilę na ustach zabrzmiało wysławianie Bożej dobroci, która ochrania tych, co uciekają się do Pana. Także psalmista błogosławi PANA, który wysłuchał jego błagania. Kończy zachęcając wszystkich do postawy pełnej czci, miłości i zaufania wobec Boga.

Boże Ojcze, w chwili obecnej, w tym, co przede mną i w godzinie mej śmierci, z ufnością w ręce Twoje powierzam ducha mojego. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen".

Moshe Tzvi Halevi Berger, Psalm 31 (Muzeum Psalmów, Jerozolima)

PSALM 31 (30)
("Mój Psałterz"- tłumaczenie ks. Alfred Tschirschnitz /Biblia Ekumeniczna/)

BŁAGANIE W UCISKU I DZIĘKCZYNIENIE

1 Przewodnikowi chóru. Psalm Dawida.

2 W Tobie, PANIE, szukam schronienia*,
- obym nigdy nie doznał wstydu*!
Ocal mnie w Twojej sprawiedliwości!
3 Zwróć ku mnie swoje ucho,
ocal mnie czym prędzej!
Bądź mi skałą* obronną,
warownią, w której ocaleję.
4 Ty jesteś moją opoką i twierdzą,
kieruj mnie i prowadź przez wzgląd na Twoje imię.
5 Uwolnij mnie z sieci zastawionej na mnie*,
bo Ty jesteś moją ucieczką.

6 W Twoje ręce powierzam mojego ducha*,
bo Ty mnie wybawiłeś, PANIE, wierny Boże!
7 Nienawidzisz czcicieli marnych bożków,
ale ja ufam PANU.
8 Raduję się i weselę Twoją łaską,
bo zobaczyłeś moją nędzę,
poznałeś udręki mej duszy
9 i nie wydałeś mnie w ręce wrogów,
postawiłeś moje stopy na otwartej przestrzeni.

10 Zmiłuj się nade mną, PANIE, bo jestem uciśniony.
Ze zgryzoty osłabły moje oczy*,
moja dusza i wnętrzności,
11 bo życie moje w bólu upływa,
a lata moje na wzdychaniu.
Zachwiała się moja siła z powodu win moich
i moje kości osłabły.
12 Stałem się pośmiewiskiem* dla wszystkich moich wrogów,
a jeszcze bardziej dla moich sąsiadów,
postrachem dla moich znajomych*.
Ktokolwiek widzi mnie na ulicy - ucieka.
13 Jestem zapomniany, jak zmarły,
jestem jak rozbite naczynie*.
14 Słyszę bowiem wiele oszczerstw: Strach dokoła*!
Przeciwko mnie się zbierają,
knują, jak odebrać mi życie.

15 Ale ja ufam Tobie, PANIE,
mówię: Ty jesteś moim Bogiem*.
16 Mój los jest w Twoim ręku.
Wybaw mnie z rąk moich wrogów i prześladowców!
17 Rozjaśnij swe oblicze nad Twoim sługą*,
wybaw mnie swą łaską!
18 PANIE, nie dopuść, bym doznał wstydu, 
skoro do Ciebie wołam.
Niech się zawstydzą bezbożni
i niech zamilkną w Szeolu*!
19 Niech oniemieją kłamliwe usta,
które mówią przeciw sprawiedliwemu
zuchwale, butnie i pogardliwie.
20 Jak wielka jest dobroć Twoja, PANIE,
którą zachowujesz dla bojących się Ciebie*
i okazujesz wobec ludzi
tym, którzy się chronią w Tobie*.
21 Ukrywasz ich pod osłoną Twojego oblicza*,
przed spiskami ludzi,
chronisz ich w namiocie*
przed kłótliwymi językami.

22 Błogosławiony niech będzie PAN, 
który cudownie okazał mi swoją łaskę
w warownym mieście.
23 Choć powiedziałem przerażony:
Zostałem usunięty sprzed Twoich oczu*,
to jednak wysłuchałeś mojego błagania,
gdy wołałem do Ciebie o pomoc.
24 Miłujcie PANA, wszyscy Jego święci!
PAN ustrzeże wiernych,
a wyniosłemu odpłaci z nawiązką.
25 Bądźcie mocni,
niech wasze serca będą niezłomne,
wy wszyscy, którzy ufacie PANU! 


Przypisy:

KAPITALIKAMI zaznaczono słowo (najczęściej "PAN") będące tłumaczeniem najważniejszego w Starym Testamencie imienia Boga "JHWH" (JAHWE) - "JEST", "JESTEM". Imienia Boga, ze względu na jego świętość, Izraelici nie wypowiadali, zastępując słowem "ADONAJ" - "PAN".
Wj 3,14 (Biblia Tysiąclecia) - "Odpowiedział Bóg Mojżeszowi: «JESTEM, KTÓRY JESTEM». I dodał: «Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was»".

*/ (w. 2) "W Tobie, PANIE, szukam schronienia" - por. Ps 22,6; Ps 25,2; Iz 49,23 /Biblia Gdańska/.
- "Obym nigdy nie doznał wstydu" - por. Ps 71,1 /Biblia Gdańska/.

*/ (w. 3) "Skałą" - jako miejsce niezawodnego schronienia /Biblia Tysiąclecia - przypis do Ps 18 w. 3/.

*/ (w. 5) "Uwolnij mnie z sieci zastawionej na mnie" - obraz przysłowiowy, wzięty ze sposobu polowania na grubego zwierza. Por. Ps 7,16; Ps 57,7; Prz 26,27 /Biblia Poznańska - przypis do Ps 7 w. 16/.
- Por. Ps 9,16; Ps 25,15; Ps 140,6 /Biblia Tysiąclecia/.

*/ (w. 6) "Mojego ducha" - duch jest sprawcą życia. Psalmista powierza Bogu całe swe istnienie. słowami tymi modli się Jezus Chrystus (zob. Łk 23,46), a potem św. Szczepan (Dz 7,59) /Biblia Ekumeniczna/.

*/ (w. 10) "Ze zgryzoty osłabły moje oczy" - por. Ps 6,8 /Biblia Gdańska/.

*/ (w. 12) "Pośmiewiskiem" - zob. 1Krl 21,10; Iz 54,17; Jr 18,18; Ps 55,10; Ps 109,3; Ps 120,2-9; Hi 5,21 /Biblia Ekumeniczna/.
- "Postrachem dla moich znajomych" - por. Ps 38,12; Hi 19,13 /Biblia Gdańska/. 

*/ (w. 13) "Rozbite naczynie" - rozbite naczynie wyrzuca się i nikt już nie zwraca na nie uwagi. W podobnym położeniu znajduje się Psalmista przez wszystkich opuszczony /Biblia Poznańska/. 

*/ (w. 14) "Strach dokoła" - okrzyk wydawany w czasie wojny, wskazujący na nieuchronne niebezpieczeństwo (por. Jr 6,25; Jr 20,10; Jr 46,5; Jr 49,29) /Biblia Tysiąclecia/.

*/ (w. 15) "Ty jesteś moim Bogiem" - wyrażenie nawiązujące do formuły przymierza Boga z Izraelitami (np. Rdz 17,7n), na którym Psalmista opiera swoją nadzieję /Biblia Paulistów/.

*/ (w. 17) "Rozjaśnij swe oblicze nad Twoim sługą" - wyrażenie oznacza pełną przychylności obecność i opiekę Bożą (por. Lb 6,25; Ps 4,7) /Biblia Tysiąclecia/. 
- Jaśniejące oblicze jest wyrazem łaskawości i życzliwości Boga (por. Ps 31,17; Ps 44,4; Ps 89,16). W tej światłości Boga uczestniczy także w jakiejś mierze człowiek stworzony na obraz i podobieństwo Boże (por. Łk 16,8; J 8,12; 1Tes 5,5; Ef 5,8 /Biblia Warszawsko-Praska - przypis do Ps 4 w. 7/.

*/ (w. 18) "Szeolu" - ST nie miał jasnego pojęcia życia pozagrobowego. Zmarli przebywają w podziemnym Szeolu, prowadząc życie cieniów. Minimalna ich żywotność powoduje rozluźnienie kontaktu z PANEM (Ps 88,11-13; Ps 115,17; Iz 38,18n), który jednak sprawuje władzę także nad podziemiem (Ps 139,8; Am 9,2; Hi 26,6) /Biblia Tysiąclecia - przypis do Ps 6 w. 6/.

*/ (w. 20) "Jak wielka jest dobroć Twoja, PANIE, którą zachowujesz dla bojących się Ciebie i okazujesz wobec ludzi tym, którzy się chronią w Tobie" - por. Iz 64,4; 1Kor 2,9 /Biblia Gdańska/. 
- "Bojących się Ciebie" -  bojaźń PANA jest cnotą religijną, czyli wyrazem szacunku i pełnej zaufania adoracji człowieka wierzącego względem Boga, a nie zaś nieuzasadnionym strachem wobec karzącego bóstwa /Biblia Paulistów - przypis do Ps 2 w. 11/.

*/ (w. 21) "Pod osłoną Twojego oblicza" - w sferze Bożej knowania wrogów są bezskuteczne /Biblia Tysiąclecia/.
- Por. Ps 91,1 /Biblia Gdańska/. 
- "Namiocie" - mowa o Namiocie Spotkania (pierwsze przenośne sanktuarium - por. Wj 26), w którym przechowywano Arkę Przymierza (Świadectwa), albo o świątyni. W tym drugim przypadku poprzez to starożytne określenie autor podkreśla, że świątynia jest "przedłużeniem" sanktuarium z czasów wędrówki przez pustynię, lub pogłębia jej znaczenie, przedstawiając ją jako miejsce zamieszkania Boga /Biblia Paulistów - przypis do Ps 15 w. 1/.

*/ (w. 23) "Zostałem usunięty sprzed Twoich oczu" - beznadziejność swojej sytuacji rozumie Psalmista jako skutek odwrócenia przychylnego spojrzenia Boga, tj. Jego łaski /Biblia Tysiąclecia/.

*/ (w. 25) "Bądźcie mocni, niech wasze serca będą niezłomne, wy wszyscy, którzy ufacie PANU" - por. Ps 27,14 /Biblia Gdańska/. 
 

Komentarz O. Adama Szustaka OP do Psalmu 31, wraz z końcowym błogosławieństwem:




Kto we Mnie pokłada nadzieję, wstydu nie dozna.
(Iz 49,23 - BT)
________________________________________________________

W przededniu 60. rocznicy podpisania podpisania Traktatów Rzymskich (24 marca), ustanawiających Europejską Wspólnotę Gospodarczą i Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, Ojciec Święty Franciszek spotkał się z liderami państw członkowskich UE.
Ojciec Święty wygłosił przemówienie, które dostępne jest na stronach watykańskich.

Ojciec Święty Franciszek na spotkaniu z liderami państw UE - 24 marca 2017 r.

Ja jednak chcę przypomnieć słowa św. Jana Pawła II z adhortacji apostolskiej "Ecclesia in Europa" z 2003 roku (pkt 120-121):

„Trzeba, aby w Europie wzrosła znacznie świadomość jej duchowego dziedzictwa. Impulsem do tego może być jedynie słuchanie na nowo Chrystusowej Ewangelii. Wszyscy chrześcijanie muszą podjąć wysiłek, by zaspokoić ten życiowy głód i pragnienie.
Dlatego «Kościół czuje się zobowiązany, aby z nową energią głosić orędzie nadziei powierzone mu przez Boga» i raz jeszcze mówi Europie: Pan, twój Bóg, jest pośród ciebie, Mocarz - który zbawi (So 3,17). Jego wezwanie do nadziei nie opiera się na utopijnej ideologii. Przeciwnie, jest to zawsze aktualne orędzie zbawienia, ogłoszone przez Chrystusa. Mocą autorytetu otrzymanego od Chrystusa Kościół powtarza dzisiejszej Europie: Europo trzeciego tysiąclecia, niech nie słabną twe ręce! Nie poddawaj się zniechęceniu, nie przyjmuj sposobów myślenia i działania, które pozbawione są przyszłości, ponieważ nie opierają się na niewzruszonym fundamencie słowa Bożego!»
Podejmując to wezwanie do nadziei, dziś jeszcze raz powtarzam ci, Europo, która jesteś na początku trzeciego tysiąclecia: «Bądź na powrót sobą! Bądź sama sobą! Odkryj na nowo swe źródła. Ożyw swoje korzenie». W ciągu wieków otrzymałaś skarb wiary chrześcijańskiej. Fundamentem twego życia społecznego czyni on zasady Ewangelii i ślady tego widoczne są w sztuce, literaturze, myśli i kulturze twoich narodów. Jednak dziedzictwo to nie należy wyłącznie do przeszłości; jest ono programem na przyszłość, który należy przekazać nadchodzącym pokoleniom, gdyż jest źródłem życia ludzi i narodów, którzy wspólnie będą kształtowali kontynent europejski.
Nie lękaj się! Ewangelia nie jest ci przeciwna, ale jest po twojej stronie. Przemawia za tym stwierdzenie, że chrześcijańska inspiracja może przemienić zbiorowość polityczną, kulturową i gospodarczą we wspólnotę, w której wszyscy Europejczycy czuliby się jak we własnym domu i tworzyliby rodzinę narodów, która mogłaby być owocnym natchnieniem dla innych regionów świata.
Bądź ufna! W Ewangelii, którą jest Jezus, znajdziesz mocną i trwałą nadzieję, której pragniesz. Jest to nadzieja oparta na zwycięstwie Chrystusa nad grzechem i śmiercią. Chce On, by to zwycięstwo stało się twoim, dla twojego zbawienia i twojej radości.
Bądź pewna! Ewangelia nadziei nie zawodzi! W zmiennych kolejach wczorajszej i dzisiejszej historii jest światłem, które rozjaśnia i wyznacza twoją drogę; jest mocą, która podtrzymuje cię w próbach; jest proroctwem nowego świata; jest wskazaniem nowego początku; jest wezwaniem wszystkich, wierzących i niewierzących, by wytyczali wciąż nowe drogi prowadzące do «Europy ducha», aby stała się ona prawdziwym «wspólnym domem», gdzie jest radość życia”.

Pełny tekst posynodalnej adhortacji apostolskiej "Ecclesia in Europa" na stronach serwisu OPOKA.

Adhortację kończy modlitwa do Maryi, Matki nadziei i pocieszenia, w której św. Jan Paweł II zawierzył przyszłość Kościoła w Europie oraz wszystkich kobiet i mężczyzn tego kontynentu:

Maryjo, Matko nadziei,
bądź z nami na naszych drogach!
Naucz nas głosić Boga żywego;
pomóż nam dawać świadectwo Jezusowi,
jedynemu Zbawcy;
spraw, byśmy służyli bliźniemu,
otwierali się na potrzebujących,
wprowadzali pokój,
z zapałem budowali świat
bardziej sprawiedliwy;
wstawiaj się za nami,
którzy działamy w historii,
pewni, że plan Ojca się wypełni.
Jutrzenko nowego świata,
okaż się Matką nadziei i czuwaj nad nami!
Czuwaj nad Kościołem w Europie:
niech będzie odzwierciedleniem Ewangelii;
niech będzie autentycznym
miejscem komunii;
niech żyje swoją misją
głoszenia, celebracji i służby
Ewangelii nadziei
dla pokoju i radości wszystkich.
Królowo pokoju,
strzeż ludzkości trzeciego tysiąclecia!
Czuwaj nad wszystkimi chrześcijanami:
niech ufnie zdążają drogą jedności
jako zaczyn zgody na kontynencie.
Czuwaj nad młodzieżą,
nadzieją przyszłego świata;
niech wielkodusznie odpowiada
na wezwanie Jezusa.
Czuwaj nad ludźmi odpowiedzialnymi
za narody:
niech podejmują budowanie
wspólnego domu,
w którym szanować się będzie
godność i prawa każdego.
Maryjo, daj nam Jezusa!
Spraw, abyśmy za Nim szli i kochali Go!
On jest nadzieją Kościoła,
Europy i ludzkości.
On żyje z nami, pośród nas,
w swoim Kościele!
Z Tobą mówimy:
«Przyjdź, Panie Jezu!» (Ap 22, 20).
Niech nadzieja chwały
wlana przez Niego w nasze serca
przynosi owoce sprawiedliwości i pokoju!

Mój Psałterz: PSALM 30

W przystępie gniewu ukryłem przed tobą na krótko swe oblicze,
ale w miłości wieczystej nad tobą się ulitowałem,
mówi Pan, twój Odkupiciel.
(Iz 54,8 - Biblia Tysiąclecia /BT/)

Struktura Psalmu 30:
- samowezwanie do wysławiania PANA oraz uzasadnienie tego wezwania - ww. 2-4,
- skierowane do pobożnych wezwanie do opiewania i dziękczynienia oraz wyznanie wiary w PANA - ww. 5-6,
- skierowana do PANA relacja o niedoli i ocaleniu - ww. 7-12,
- bezosobowe wezwanie do wysławiania i samowezwanie do dziękczynienia - w. 13.

Psalm dzieli się na dwie części, wyznaczone przez elementy typowe dla psalmu dziękczynnego jednostki (ww. 2-6 i ww. 7-13). Uwydatniają one różne momenty przeżytego doświadczenia.
W części pierwszej po samowezwaniu do wysławiania PANA następuje uzasadnienie w postaci skierowanej do PANA relacji w pierwszej osobie liczby pojedynczej. Psalmista opowiada o nieszczęściu, z którego PAN go ocalił. Zgodnie z brzmieniem słów chodzi o zagrażającą życiu chorobę (ww. 2-4). W ww. 5-6 zmienia się adresat wypowiedzi. Tym razem wzywa się wspólnotę pobożnych do śpiewania i dziękowania, ponieważ łaskawość PANA trwa przez całe życie.
Druga część psalmu zaczyna się od razu od opowiadania o nieszczęściu i ocaleniu przez PANA (ww. 7-12), a kończy się bezosobowym zdaniem, które ukazuje jako cel nieustającą chwałę Boga (w. 13a), oraz samowezwaniem do nieustannego dziękowania (w. 13b).
Wiersz 6 ma szczególne znaczenie teologiczne: łaskawość Boga zdecydowanie przewyższa Jego gniew (por. Iz 54,7n.). Ratuje ona człowieka z niebezpieczeństw zagrażających jego życiu i przemienia jego egzystencję w taniec. Dlatego żyć - znaczy w ogóle wielbić Boga.

Małgorzata Drozd-Witek, Psalm 30

Komentarz św. Jana Pawła II do Psalmu 30:

"Głębokie i serdeczne podziękowanie płynie do Boga z serca modlącego się człowieka, uwolnionego od koszmaru śmierci. Tym uczuciem przepojony jest Psalm 30... Po mrocznej nocy śmierci nastaje świt nowego dnia. Dlatego też tradycja chrześcijańska odczytywała ten Psalm jako pieśń paschalną. (...)
Psalm pokazuje zatem, że nigdy nie powinniśmy pogrążać się w mrocznej otchłani rozpaczy, kiedy wydaje się, że wszystko zostało stracone. Z pewnością nie należy też ulegać złudzeniu, że zbawimy się sami, o własnych siłach. Psalmista był bowiem wystawiony na pokusę pychy i samowystarczalności: «Zbyt pewny byłem siebie mówiąc: 'Nigdy się nie zachwieję'» (w. 7). (...)
Po wyznaniu pokusy pychy, doświadczanej w okresie pomyślności, Psalmista wspomina próbę, którą później przeszedł, i mówi do Pana: «gdy zakryłeś oblicze, ogarnęła mnie trwoga» (w. 8).
Modlący się człowiek przypomina wówczas, w jaki sposób błagał Pana (por. ww. 9-11): wołał, prosił o pomoc, błagał o ratunek przed śmiercią, mówiąc, że śmierć nie przynosi Bogu żadnej korzyści, bo umarli nie mogą Go już chwalić i nie mają już żadnego powodu, by wysławiać wierność Boga, skoro zostali przez Niego opuszczeni. Tę samą argumentację odnajdujemy w Psalmie 88, w którym modlący się człowiek, bliski śmierci, pyta Boga: «Czy to w grobach sławi się Twoją łaskę, a wierność Twoją w miejscu zagłady?» (Ps 88,12). Podobnie i król Ezechiasz, poważnie chory, a potem uzdrowiony, mówił do Boga: «Zaiste, nie Szeol Cię sławi ani Śmierć wychwala Ciebie; (...) Żywy, tylko żywy Cię wysławia» (Iz 38, 18-19).
W ten oto sposób Stary Testament wyrażał głębokie ludzkie pragnienie, by Bóg odniósł zwycięstwo nad śmiercią, i przytaczał wiele przykładów osiągnięcia owego zwycięstwa: ludzie, którym groziła śmierć głodowa na pustyni, więźniowie, którzy uniknęli kary śmierci, uzdrowieni chorzy, marynarze uratowani z tonącego statku (por. Ps 107,4-32). Nie były to jednak zwycięstwa ostateczne. Prędzej czy później śmierć zbierała swoje żniwo. Jednakże pragnienie zwycięstwa istniało zawsze mimo wszystko i ostatecznie przyjęło postać nadziei zmartwychwstania. Pełną gwarancją zaspokojenia tej ogromnej tęsknoty stało się zmartwychwstanie Chrystusa, za które nigdy dostatecznie nie wyrazimy Bogu wdzięczności. (Audiencja generalna, 12 maja 2004 r.)".
Skróty pochodzą od redaktorów wydania Biblii.
Pełny tekst katechezy dostępny jest w bibliotece serwisu Opoka.

Moshe Tzvi Halevi Berger, Psalm 30 (Muzeum Psalmów, Jerozolima)

PSALM 30 (29)*
("Mój Psałterz" - przekład O. Remigiusz Popowski SDB /SEPTUAGINTA*/)

PODZIĘKA ZA WYBAWIENIE OD ŚMIERCI
(w Księdze Psalmów w Septuagincie brak jest tytułów psalmów, powyższy tytuł Psalmu 30 pochodzi z Biblii Tysiąclecia)

1 Do wykonania; psalm ze śpiewem z okazji poświęcenia domu*; dla Dawida.

2 Uwielbiam Cię, PANIE, bo mnie podtrzymałeś
i nie pozwoliłeś mym wrogom mieć ze mnie uciechy.
3 PANIE, mój Boże, wołałem do Ciebie i mnie uzdrowiłeś.
4 O PANIE, z otchłani* wyprowadziłeś moją duszę,
wybawiłeś mnie spośród tych, którzy zstępują do lochu śmierci.

5 Śpiewajcie, poświęceni PANU, grając Mu na strunach,
wysławiajcie Go, pamiętając o Jego świętości.
6 Gniew Jego* bowiem - tylko w chwilach oburzenia*,
bo Jego upodobaniem - życie.
Płacz przychodzi wieczorem,
a rano budzi się radość.

7 Gdy dobrze mi się wiodło, mówiłem:
«Nigdy się nie zachwieję».
8 Według swego upodobania, PANIE, dawałeś znaczenie mojemu przepychowi,
a kiedy tylko się odwróciłeś*, ogarniała mnie trwoga.
9 Do Ciebie, PANIE, będę wołał,
do Boga mojego poślę swe błaganie:
10 «Jaki pożytek będzie z mojej krwi*,
z poddania mnie rozpadowi?
Czy proch potrafi Cię wysławiać?
Albo czy jest zdolny głosić Twą troskliwość?»*
11 PAN to usłyszał i zlitował się. 
PAN stał się moim wspomożycielem.
12 Moje żałosne skargi zamieniłeś w taniec*,
podarłeś mój wór pokutny* i opasałeś mnie radością,

13 aby moja chwała mogła Ci śpiewać, nigdy nie milknąc,
o PANIE, mój Boże, na wieki będę Cię wysławiał.


Przypisy:

KAPITALIKAMI zaznaczono słowo (najczęściej "PAN") będące tłumaczeniem najważniejszego w Starym Testamencie imienia Boga "JHWH" (JAHWE) - "JEST", "JESTEM". Imienia Boga, ze względu na jego świętość, Izraelici nie wypowiadali, zastępując słowem "ADONAJ" - "PAN".
Wj 3,14 (Biblia Tysiąclecia) - "Odpowiedział Bóg Mojżeszowi: «JESTEM, KTÓRY JESTEM». I dodał: «Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was»".

*/ W Septuagincie jest to Psalm 29. 

*/ "SEPTUAGINTA" - więcej o Septuagincie, jako Greckiej Biblii ST, znajduje się na stronie omawiającej Psalm 14.

*/ (w. 1) "Z okazji poświęcenia domu" - psalm ten był śpiewany w uroczystość ustanowioną przez Judę Machabeusza, na pamiątkę poświęcenia znieważonej świątyni w r. 165 przed Chrystusem (1Mach 4,52-59) i wówczas zapewne zostały dodane do napisu słowa: 'Pieśń na poświęcenie domu'. Treść psalmu ułożonego przez Dawida nie ma nic wspólnego z tym wydarzeniem /Biblia ks. Wujka z przypisami ks. Stanisława Stysia SJ/.

*/ (w. 4) "Z otchłani" - tzn. z niebezpieczeństwa śmierci /Biblia Tysiąclecia/.

*/ (w. 6) "Gniew Jego" - antropomorficzne wyrażone Boże potępienie grzesznego postępowania człowieka z jego następstwem - karą /Biblia Tysiąclecia/.
- "Gniew Jego bowiem - tylko w chwilach oburzenia" - por. Iz 54,8 /Biblia Gdańska/.

*/ (w. 8) "Kiedy tylko się odwróciłeś" - tzn. będziesz okazywał swoje niezadowolenie i gniew /Biblia Warszawsko-Praska - przypis do Ps 13 w. 2/.

*/ (w. 10) "Jaki pożytek będzie z mojej krwi" - jest to metonimiczne określenie tragicznej śmierci /Septuaginta w tłumaczeniu O. Remigiusza Popowskiego SDB/.
- Uzupełnienie: 'metonimia' - figura stylistyczna polegająca na zastąpieniu jednej nazwy inną, związaną z poprzednią stosunkiem przyczyny do skutku, części do całości itp.
- "Jaki pożytek będzie z mojej krwi, z poddania mnie rozpadowi? Czy proch potrafi Cię wysławiać? Albo czy jest zdolny głosić Twą troskliwość?" - ST nie miał jasnego pojęcia życia pozagrobowego. Zmarli przebywają w podziemnym Szeolu, prowadząc życie cieniów. Minimalna ich żywotność powoduje rozluźnienie kontaktu z Panem (Ps 88,11-13; Ps 115,17; Iz 38,18n), który jednak sprawuje władzę także nad podziemiem (Ps 139,8; Am 9,2; Hi 26,6) /Biblia Tysiąclecia - przypis do Ps 6 w. 6/.

*/ (w. 12) "Taniec" - tańce, jako wyraz radości, były także wykonywane w czasie uroczystości religijnych (por. Wj 15,20; 2Sm 6,14; Ps 149,3) /Biblia Poznańska/.
- "Wór pokutny" - na znak żałoby i pokuty przywdziewano specjalne odzienie z szorstkiej tkaniny, tzw. wór pokutny /Biblia Poznańska/.

Komentarz O. Adama Szustaka OP i błogosławieństwo na koniec.



Niech chwalą Jego imię wśród tańców,
niech grają Mu na bębnie i cytrze.
(Ps 149,3 - BT)

Mój Psałterz: PSALM 29

Chwała Bogu na wysokościach,
a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania
(Łk 2,14 - Biblia Tysiąclecia /BT/)

Tytuł w tłumaczeniu Biblii Tysiąclecia

Psalm 29 to hymn sławiący wielkość Boga. Teologicznie i terminologicznie jest bliski Iz 6,1-4. Bóg transcendentny daje się poznać w przyrodzie, nad której siłami suwerennie panuje. Jego lud oczekuje od Niego mocy, błogosławieństwa i pokoju.

W Psalmie 29 możemy rozróżnić trzy części:
- wezwanie do oddania chwały PANU - ww. 1-2,
- głos PANA - ww. 3-9,
- PAN bezpośrednim podmiotem działania - ww. 10-11.

Psalm 29 znajduje odbicie w hymnie aniołów w Ewangelii św. Łukasza, którzy obwieszczają  pasterzom narodziny Chrystusa (Łk 2,14).

Komentarz św. Jana Pawła II do Psalmu 29:

"«Psalm siedmiu grzmotów», bo tyleż razy występuje w nim to słowo. Możemy wręcz powiedzieć, że Psalmista pojmuje grzmot jako symbol głosu Boga, który objawiając Jego transcendentną i nieogarnioną tajemnicę, wkracza w rzeczywistość stworzoną z taką mocą, że wstrząsa nią i budzi grozę, ale w swym najgłębszym znaczeniu jest słowem pokoju i ładu.
Przychodzi nam tu na myśl 12 rozdział czwartej Ewangelii, gdzie odpowiadający Jezusowi głos z nieba brzmi w uszach zgromadzonych tłumów jako grzmot (por. J 12,28-29). (...)
Centralnym motywem (ww. 3-9) jest burza, która nadciąga od
«niezmierzonych wód» Morza Śródziemnego. W oczach człowieka biblijnego wody móż są ucieleśnieniem chaosu, który zagraża pięknu i chwale stworzenia, chce je oszpecić i zniszczyć. Tak więc przypatrując się szalejącej burzy, odkrywamy niezmierzona potęgę Boga. Modlący się człowiek widzi wichurę przesuwającą się ku północy i uderzającą gwałtownie w stały ląd. Wyniosłe cedry na zboczach Libanu i na górze Sirion, zwanej niekiedy Hermonem, zostaną zmiecione przez pioruny i zdają się skakać niczym zwierzęta porażone hukiem grzmotów. Burza przybliża się coraz bardziej, przesuwa się nad całą Ziemią Świętą i dociera aż na południe, do pustynnych stepów Kadesz.

Cedry Libanu

Po tej scenie pełnej napięcia i ruchu zostajemy zaproszeni do kontemplacji innego obrazu, pozostającego w silnym kontraście z poprzednim, a przedstawionego na początku i na końcu Psalmu (ww. 1-3 i 9b-11). Wzburzenie i lęk ustępują tu miejsca uwielbieniu i adoracji Boga w świątyni syjońskiej. Istnieje swego rodzaju połączenie między sanktuarium jerozolimskim, a sanktuarium niebieskim: w obu tych świętych przestrzeniach panuje pokój i wielbiona jest chwała Boża. Miejsce ogłuszających grzmotów zajmuje harmonia liturgicznego śpiewu, lęk ustępuje wobec pewności Bożej opieki. Bóg objawia się teraz jako «zasiadający nad potopem», jako «Król na wieki» (por. w 10), to znaczy jako Pan i najwyższy Władca całego stworzenia.
Te dwa jaskrawo odmienne obrazy wprowadzają modlącego się człowieka w dwojakie doświadczenie. Przede wszystkim ma on odkryć, że nie jest w stanie ogarnąć i podporządkować sobie Bożego misterium, ukazanego w symbolu burzy... W tym świetle wyraźnie ukazane zostaje to, co pewien współczesny myśliciel (Rudolf Otto) określił jako tremendum Boga, to znaczy Jego niepojęta transcendencja oraz Jego obecność jako sprawiedliwego sędziego w dziejach ludzkości, która na próżno łudzi się, że może stawić opór Jego najwyższej władzy. (...)
Psalm ukazuje nam jednak jeszcze inny rys Bożego oblicza, który możemy odkryć w osobistej modlitwie i gdy sprawujemy liturgię. Wspomniany myśliciel określa ten rys jako fascinosum Boga, co ma oznaczać urok promieniujący z Jego łaski, tajemnicę miłości ogarniającą wierzącego i budzącą w nim spokojną ufność w błogosławieństwo, jakim Bóg darzy sprawiedliwego. Także w obliczu chaosu zła, wobec dziejowych burz, a nawet sprawiedliwego gniewu samego Boga modlący się człowiek doświadcza pokoju, czuje się osłonięty płaszczem opieki, którą Opatrzność zapewnia tym, co wielbią Boga i chodzą Jego drogami. Dzięki modlitwie odkrywamy, że prawdziwym pragnieniem Boga jest obdarzać nas pokojem. W świątyni nasz niepokój zostaje uleczony, a lęk ukojony. Uczestniczymy w liturgii niebieskiej z wszystkimi «synami Bożymi», aniołami i świętymi. A wówczas ponad burzą, podobną do potopu niszczącego ludzką niegodziwość, rozpina się tęcza Bożego błogosławieństwa, przypominająca «przymierze wieczne między Bogiem, a wszelkim ciałem, które jest na ziemi» (por. Rdz 9,16). (Audiencja generalna, 13 czerwca 1999 r.)".
Skróty pochodzą od redaktorów wydania Biblii.

Tekst hebrajski Psalmu 29

PSALM 29 (28)

("Mój Psałterz" - przekład ks. bpa Kazimierza Romaniuka /Biblia Warszawsko-Praska/).

HYMN NA CZEŚĆ BOGA, PANA GROMÓW

1 Psalm Dawida.

Oddajcie PANU, synowie nieba*,
oddajcie PANU cześć i chwałę.
2 Oddajcie cześć imieniu PANA,
padnijcie przed PANEM na twarz w Jego przybytku*!

3 Głos PANA* unosi się nad wodami*,
to zagrzmiał [PAN chwały].
PAN grzmi ponad wielkimi wodami.
4 Głos PANA potężnie rozbrzmiewa,
głos PANA pełen majestatu.
5 Głos PANA cedry rozdziera,
PAN rozdziera cedry Libanu*.
6* [Głos PANA] sprawia, że Liban jak cielec skacze,
a Sirion* - jak młody cielec.
7 Głos PANA rozrzuca ogniste strzały*,
8 głos PANA wstrząsa pustynią,
potrząsa PAN pustynią Kadesz.
9 Głos PANA dęby wyrywa z ziemi i całe lasy powala*,
a w Jego przybytku wszystko woła: Chwała!

10 PAN króluje nad bezmiarem,
PAN zasiada na tronie jak odwieczny Władca
11 O PANIE dodaj siły Twojemu ludowi,
o PANIE, ześlij mu błogosławieństwo pokoju.


Przypisy:

KAPITALIKAMI zaznaczono słowo (najczęściej "PAN") będące tłumaczeniem najważniejszego w Starym Testamencie imienia Boga "JHWH" (JAHWE) - "JEST", "JESTEM". Imienia Boga, ze względu na jego świętość, Izraelici nie wypowiadali, zastępując słowem "ADONAJ" - "PAN".
Wj 3,14 (Biblia Tysiąclecia) - "Odpowiedział Bóg Mojżeszowi: «JESTEM, KTÓRY JESTEM». I dodał: «Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was»".

*/ (w. 1) "Synowie nieba" - dosł. "synowie Boży" (por. Ps 82,1; Ps 89,7; Hi 1,6), tzn. aniołowie, tworzący dwór niebieski. Czasami tak nazywani są synowie Izraela; zob. Wj 4,22; Pwt 14,1; Oz 11,1. /Biblia Warszawsko-Praska/.
- mowa o duchach, które sprawują służbę liturgiczną w pałacu Pana (w. 9) i otaczają Jego tron (por. 1Krl 22,19; Iz 6,2-3; Hi 1,6; Hi 2,1; Hi 38,7; Ps 89,7; Ps 103,20; Ps 148,1-2).  /Biblia Tysiąclecia/.

*/ (w. 2) "Oddajcie cześć imieniu PANA, padnijcie przed PANEM na twarz w Jego przybytku" - zob. Ps 96,7-9. /Biblia Ekumeniczna/.

*/ (w. 3) "Głos PANA unosi się nad wodami" - por. Rdz 1,2. /Biblia Gdańska/.

*/ (ww. 3-9) "Głos PANA" - grzmot gwałtownej burzy, która rozpoczyna się nad morzem i postępuje ku południowi. Por. Iz 30,30. /Biblia Tysiąclecia/.

*/ (w. 5) "Cedry Libanu" - symbol potęgi i niezniszczalności, nawet w odniesieniu do wrogów Izraela. A jednak i oni nie ostoją się przed PANEM. Por. Iz 2,12nn; Za 11,1. /Biblia Warszawsko-Praska/.
- "Liban" - pasmo górskie leżące na północy Palestyny, ciągnące się równolegle do wybrzeża Morza Śródziemnego, słynące z lasów cedrowych. /Biblia Paulistów/.

*/ (w. 6) - Góry drżą na odgłos grzmotu, symbolizującego potęgę PANA. /Biblia Tysiąclecia/.
- "Sirion" - inna nazwa góry Hermon. /Nowy Przekład Dynamiczny Księgi Psalmów/.

*/ (w. 7) "Ogniste strzały" - błyskawice. /Biblia ks Wujka z przypisami ks. Stanisława Stysia SJ/.
- por. Ps 18,15; Pwt 32,23.42; Za 9,14. /Biblia Warszawsko-Praska/.

*/ (w. 9) "Głos PANA dęby wyrywa z ziemi i całe lasy powala" - por. Iz 10,33. /Biblia Tysiąclecia/.

Komentarz O. Adama Szustaka, wraz z końcowym błogosławieństwem:




Błogosławcie PANA, wszyscy Jego aniołowie,
pełni mocy bohaterowie, wykonujący Jego rozkazy.
(Ps 103,20 - BT)

Mój Psałterz: PSALM 28

Wyciągam ręce do Ciebie;
moja dusza pragnie Ciebie jak zeschła ziemia
(Ps 143,6 - Biblia Tysiąclecia /BT/)

Psalm 28 jest lamentacją jednostki, w której bardzo rozbudowany jest element prośby. Charakterystyczny dla lamentacji „opis nieszczęścia” jest zespolony z prośbami i im podporządkowany.

Struktura Psalmu:
- prośby o wysłuchanie (zwrócenie się do Boga) - ww. 1-2,
- prośby związane ze złoczyńcami (zwrócenie się do Boga) - ww. 3-4,
- uzasadnienie próśb (słowa o Bogu) - w. 5,
- pewność wysłuchania (słowa o Bogu) - ww. 6-7,
- wyznanie wiary w PANA (słowa o Bogu) - w. 8,
- modlitwa za lud PANA (zwrócenie się do Boga) - w. 9.

O. Michał Baranowski OFMConv na stronach Bractwa Słowa rozważa Psalm 28:

O. Michał Baranowski OFMConv

"Do  Ciebie, Panie, wołam.
Psalm rozpoczyna się błaganiem Boga o pomoc. Proszącego spotkało nieszczęście od ludzi, którzy zachowali się wobec niego podstępnie, swoje swe zamiary ukryli za oznakami przyjaźni i życzliwości. Jego zaufanie pokładane w Bogu wyraża się tytułem „Skała” - bo On jest jak miejsce bezpieczne dla obrony przed atakami nieprzyjaciół. Gdy każda chwila decyduje o życiu, to niepokoi przedłużająca się cisza - brak odpowiedzi ze strony Pana. A milczenie Boga oznacza, że modlący się podzieli los występnych, że spotka go śmierć, albo to, co ku niej zbliża - więzienie, zesłanie, choroba. Modlitwie, zanoszonej prawdopodobnie w świątyni jerozolimskiej, towarzyszy gest wzniesionych błagalnie rąk ku Miejscu Świętemu. Ręce wzniesione, jak Mojżesza (zob. Wj 17), w wytrwałej modlitwie „sprawiają”, że Bóg zwycięsko działa, pokonuje nieprzyjaciół, objawia swą chwałę.

Odpłać im według ich czynów.
Dwa wersety tego psalmu (ww. 4-5) zostały wyłączone z liturgicznej modlitwy Kościoła. Ponieważ ich treść - opierając się o starotestamentalną zasadę odwetu - jest prośbą o ukaranie nieprzyjaciół. Proszący odwołuje się do powszechnego wówczas pojęcia sprawiedliwości: kara powinna być równa przewinieniu: „oko za oko, ząb za ząb”. Ta  miara przypisana też była Bożej mierze sprawiedliwości. Ktoś, czy to z posługujących w świątyni, czy też innych modlących się, potwierdza żądanie modlącego się i potępia jego nieprzyjaciół: „niechaj On /Bóg/ ich zniszczy”. Bo w swej nieprawości występują oni nie tylko przeciwko człowiekowi, ale samemu Bogu. Także my modląc się o wybawienie od naszych wrogów, oczekujemy dla nich słusznej kary. Potrzeba rzeczywiście łaski Bożej i Jezusowego serca, by modlić się: „przebacz im, bo nie wiedzą co czynią” (Łk 23,34).

Błogosławiony Pan!
Modlitwa przechodzi w dziękczynienie i uwielbienie Boga za wybawienie. Może wystarczyło to
usłyszane słowo, przyjęte z wiarą. Może był to wyrok, albo wydarzenie obnażające winę nieprzyjaciół. W każdym bądź razie modlący się doznał pomocy i pocieszenia. Psalm kończy się wyznaniem, że jest Bóg ostoją zbawienia dla ludu Izraela i jego królów - Bożych pomazańców i pasterzy Izraela. Za tym wyznaniem podąża prośba o Jego pomoc i błogosławieństwo.

Panie Jezu, Pasterzu nowego ludu Izraela, w Tobie jest nasze ocalenie, ratuj zagubionych i zagrożonych niebezpieczeństwem śmierci, weź na swe ręce słabych i uzdrów chorych. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen".

Hebrajski tekst Psalmu 28

PSALM 28 (27)*
("Mój Psałterz" - przekład O. Remigiusz Popowski SDB /SEPTUAGINTA*/)

BŁAGANIE I DZIĘKCZYNIENIE
(w Księdze Psalmów w Septuagincie brak jest tytułów psalmów, powyższy tytuł Psalmu 28 pochodzi z Biblii Tysiąclecia)

1 Dawida.

Wołam do Ciebie, PANIE, 
Boże mój*, nie zbywaj mnie milczeniem,
abym, jeśli wobec mnie pozostaniesz milczący,
nie upodobnił się do tych, którzy zstępują do otchłani*.
2 Usłysz głos mojego błagania, gdy modlę się do Ciebie,
kiedy wyciągam swe ręce do Twojego świętego przybytku*.

3 Nie uprowadzaj mojej duszy razem z grzesznikami,
nie gub mnie razem z popełniającymi nieprawość,
którzy w słowach życzą pokoju bliźnimi,
a w ich sercu - złe myśli*.
4 Dai im według ich uczynków
i według przewrotności ich postępowania.
Wynagrodź ich według dzieł ich rąk,
odpłać tym, na co zasłużyli*.

5 Skoro nie chcą dostrzec działania PANA
ani wytworów rąk Jego,
wydasz ich na zagładę i już ich nie podniesiesz*.

6 Błogosławiony PAN, bo wysłuchał wołania mojej modlitwy.
7 PAN moim wspomożycielem, On osłania mnie swoją tarczą*;
w Nim moje serce złożyło swe nadzieje i doznałem pomocy,
moje ciało znowu rozkwitło,
dlatego ochotnie będę Go wysławiał.

8 PAN mocą swojego ludu*,
On tarczą zbawienia osłania swojego pomazańca*.

9 Ocal swój lud i błogosław swojemu dziedzictwu,
bądź ich pasterzem* i wywyższaj ich na wieki*.


Przypisy:

KAPITALIKAMI zaznaczono słowo (najczęściej "PAN") będące tłumaczeniem najważniejszego w Starym Testamencie imienia Boga "JHWH" (JAHWE) - "JEST", "JESTEM". Imienia Boga, ze względu na jego świętość, Izraelici nie wypowiadali, zastępując słowem "ADONAJ" - "PAN".
Wj 3,14 (Biblia Tysiąclecia) - "Odpowiedział Bóg Mojżeszowi: «JESTEM, KTÓRY JESTEM». I dodał: «Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was»".

*/ W Septuagincie jest to Psalm 27. 

*/ "SEPTUAGINTA" - więcej o Septuagincie, jako Greckiej Biblii ST, znajduje się na stronie omawiającej Psalm 14.

*/ (w. 1) "Wołam do Ciebie, PANIE, Boże mój" - por. Ps 18,3; Ps 19,15; 2Sm 23,3; Iz 30,29. /Biblia Tysiąclecia/.
- "Nie upodobnił się do tych, którzy zstępują do otchłani" - por. Ps 143,7. /Biblia Ekumeniczna/.

*/ (w. 2) "Kiedy wyciągam swe ręce do Twojego świętego przybytku" - w czasie modlitwy zwracano się w stronę Świątyni, na terenie samej Świątyni zaś w stronę miejsca Najświętszego, gdzie znajdowała się Arka Przymierza. /Biblia Poznańska/.

*/ (w. 3) "W słowach życzą pokoju bliźnimi, a w ich sercu - złe myśli" - por. Ps 12,3; Jr 9,8. /Biblia Gdańska/.

*/ (w. 4) "Wynagrodź ich według dzieł ich rąk, odpłać tym, na co zasłużyli" - wg zasady odwetu w ST. Zresztą zwykle już same uczynki przewrotne obracają się przeciw grzesznikowi (por. Ps 7,17). /Biblia Tysiąclecia/.
- zob. Wj 21,24-25. /Biblia Ekumeniczna/.

*/ (w. 5) "Skoro nie chcą dostrzec działania PANA ani wytworów rąk Jego, wydasz ich na zagładę i już ich nie podniesiesz" - przeciwnicy Psalmisty grzeszą również obojętnością względem Boga; tym bardziej więc zasługują na zagładę. /Biblia Poznańska/.

*/ (w. 7) "Tarczą"  - Psalmista, zgodnie z przekonaniem ówczesnych, często opisuje Boga, jako obrońcę swego ludu i opiekuna, posługując się obrazami militarnymi. /Biblia Paulistów - przypis do Ps 3 w. 4/.  

*/ (w. 8) "PAN mocą swojego ludu" - por. 29,1. /Biblia Gdańska/.
- "Pomazańca" - chodzi w tym wypadku prawdopodobnie o cały Izrael jako lud Boży, przeznaczony do sprawowania kultu prawdziwego Boga (zob. Wj 19,6; Hi 3,13; Ps 105,15), choć zdaniem niektórych może być też mowa o przywódcy tego narodu (zob. Ps 20,7), albo o najwyższym kapłanie (zob. Ps 84,10). /Biblia Ekumeniczna/. 
- Pomazaniec = król, tj. Dawid. /Biblia ks. Wujka z przypisami ks. Stanisława Stysia SJ/.

*/ (w. 9) "Bądź ich pasterzem" - dosłownie "paś ich i noś"; obraz Boga jako Dobrego Pasterza, który troskliwie opiekuje się swym ludem (por. Ps 23,4). /Biblia Paulistów/.
- "Ocal swój lud i błogosław swojemu dziedzictwu, bądź ich pasterzem i wywyższaj ich na wieki" - Psalmista często kończy swe osobiste prośby błaganiem o uwolnienie ludu z niewoli lub innego nieszczęścia, właśnie na zasadzie przymierza (przypis do Ps 25,22), także Iz 40,11. /Biblia Tysiąclecia/.

Bądź mi pasterzem - Ps 28,9 /BT/

Komentarz O. Adama Szustaka OP i końcowe błogosławieństwo:



Niech Pan udzieli mocy swojemu ludowi,
niech Pan błogosławi swój lud, darząc go pokojem
(Ps 29,11 - BT)

________________________________________________________________

Papieska intencja modlitewna na miesiąc marzec:

"Aby prześladowani chrześcijanie doświadczyli wsparcia całego Kościoła przez modlitwę i w postaci pomocy materialnej".





Oto słowa Ojca Świętego Franciszka:
Jak wielu ludzi jest prześladowanych z powodu ich wiary, zmuszonych opuścić swe domy, miejsca kultu, swoją ziemię, swych najbliższych!
Są prześladowani i zabijani za bycie chrześcijanami. Ci, którzy ich prześladują nie zwracają uwagi na to, do jakich wyznań chrześcijańskich należą prześladowani.
Pytam Was teraz: Ilu z Was modli się za prześladowanych chrześcijan?
Módlcie się razem ze mną: Aby prześladowani chrześcijanie doświadczyli wsparcia całego Kościoła przez modlitwę i w postaci pomocy materialnej.

__________________________________________________________________

Dla wszystkich, którzy chcą duchowo wzrastać w czasie Wielkiego Postu, FRANCISZKANIE.TV zapraszają na rekolekcje internetowe.

Bliższe szczegóły w poniższej zapowiedzi:


_________________________________________________________________

Serwis Aleteia proponuje włączenie się w akcję MISJONARZ NA POST.

Szczegóły w artykule "Szukasz postanowienia na Wielki Post? Wesprzyj misjonarzy!".