Mój Psałterz: PSALM 29

Chwała Bogu na wysokościach,
a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania
(Łk 2,14 - Biblia Tysiąclecia /BT/)

Tytuł w tłumaczeniu Biblii Tysiąclecia

Psalm 29 to hymn sławiący wielkość Boga. Teologicznie i terminologicznie jest bliski Iz 6,1-4. Bóg transcendentny daje się poznać w przyrodzie, nad której siłami suwerennie panuje. Jego lud oczekuje od Niego mocy, błogosławieństwa i pokoju.

W Psalmie 29 możemy rozróżnić trzy części:
- wezwanie do oddania chwały PANU - ww. 1-2,
- głos PANA - ww. 3-9,
- PAN bezpośrednim podmiotem działania - ww. 10-11.

Psalm 29 znajduje odbicie w hymnie aniołów w Ewangelii św. Łukasza, którzy obwieszczają  pasterzom narodziny Chrystusa (Łk 2,14).

Komentarz św. Jana Pawła II do Psalmu 29:

"«Psalm siedmiu grzmotów», bo tyleż razy występuje w nim to słowo. Możemy wręcz powiedzieć, że Psalmista pojmuje grzmot jako symbol głosu Boga, który objawiając Jego transcendentną i nieogarnioną tajemnicę, wkracza w rzeczywistość stworzoną z taką mocą, że wstrząsa nią i budzi grozę, ale w swym najgłębszym znaczeniu jest słowem pokoju i ładu.
Przychodzi nam tu na myśl 12 rozdział czwartej Ewangelii, gdzie odpowiadający Jezusowi głos z nieba brzmi w uszach zgromadzonych tłumów jako grzmot (por. J 12,28-29). (...)
Centralnym motywem (ww. 3-9) jest burza, która nadciąga od
«niezmierzonych wód» Morza Śródziemnego. W oczach człowieka biblijnego wody móż są ucieleśnieniem chaosu, który zagraża pięknu i chwale stworzenia, chce je oszpecić i zniszczyć. Tak więc przypatrując się szalejącej burzy, odkrywamy niezmierzona potęgę Boga. Modlący się człowiek widzi wichurę przesuwającą się ku północy i uderzającą gwałtownie w stały ląd. Wyniosłe cedry na zboczach Libanu i na górze Sirion, zwanej niekiedy Hermonem, zostaną zmiecione przez pioruny i zdają się skakać niczym zwierzęta porażone hukiem grzmotów. Burza przybliża się coraz bardziej, przesuwa się nad całą Ziemią Świętą i dociera aż na południe, do pustynnych stepów Kadesz.

Cedry Libanu

Po tej scenie pełnej napięcia i ruchu zostajemy zaproszeni do kontemplacji innego obrazu, pozostającego w silnym kontraście z poprzednim, a przedstawionego na początku i na końcu Psalmu (ww. 1-3 i 9b-11). Wzburzenie i lęk ustępują tu miejsca uwielbieniu i adoracji Boga w świątyni syjońskiej. Istnieje swego rodzaju połączenie między sanktuarium jerozolimskim, a sanktuarium niebieskim: w obu tych świętych przestrzeniach panuje pokój i wielbiona jest chwała Boża. Miejsce ogłuszających grzmotów zajmuje harmonia liturgicznego śpiewu, lęk ustępuje wobec pewności Bożej opieki. Bóg objawia się teraz jako «zasiadający nad potopem», jako «Król na wieki» (por. w 10), to znaczy jako Pan i najwyższy Władca całego stworzenia.
Te dwa jaskrawo odmienne obrazy wprowadzają modlącego się człowieka w dwojakie doświadczenie. Przede wszystkim ma on odkryć, że nie jest w stanie ogarnąć i podporządkować sobie Bożego misterium, ukazanego w symbolu burzy... W tym świetle wyraźnie ukazane zostaje to, co pewien współczesny myśliciel (Rudolf Otto) określił jako tremendum Boga, to znaczy Jego niepojęta transcendencja oraz Jego obecność jako sprawiedliwego sędziego w dziejach ludzkości, która na próżno łudzi się, że może stawić opór Jego najwyższej władzy. (...)
Psalm ukazuje nam jednak jeszcze inny rys Bożego oblicza, który możemy odkryć w osobistej modlitwie i gdy sprawujemy liturgię. Wspomniany myśliciel określa ten rys jako fascinosum Boga, co ma oznaczać urok promieniujący z Jego łaski, tajemnicę miłości ogarniającą wierzącego i budzącą w nim spokojną ufność w błogosławieństwo, jakim Bóg darzy sprawiedliwego. Także w obliczu chaosu zła, wobec dziejowych burz, a nawet sprawiedliwego gniewu samego Boga modlący się człowiek doświadcza pokoju, czuje się osłonięty płaszczem opieki, którą Opatrzność zapewnia tym, co wielbią Boga i chodzą Jego drogami. Dzięki modlitwie odkrywamy, że prawdziwym pragnieniem Boga jest obdarzać nas pokojem. W świątyni nasz niepokój zostaje uleczony, a lęk ukojony. Uczestniczymy w liturgii niebieskiej z wszystkimi «synami Bożymi», aniołami i świętymi. A wówczas ponad burzą, podobną do potopu niszczącego ludzką niegodziwość, rozpina się tęcza Bożego błogosławieństwa, przypominająca «przymierze wieczne między Bogiem, a wszelkim ciałem, które jest na ziemi» (por. Rdz 9,16). (Audiencja generalna, 13 czerwca 1999 r.)".
Skróty pochodzą od redaktorów wydania Biblii.

Tekst hebrajski Psalmu 29

PSALM 29 (28)

("Mój Psałterz" - przekład ks. bpa Kazimierza Romaniuka /Biblia Warszawsko-Praska/).

HYMN NA CZEŚĆ BOGA, PANA GROMÓW

1 Psalm Dawida.

Oddajcie PANU, synowie nieba*,
oddajcie PANU cześć i chwałę.
2 Oddajcie cześć imieniu PANA,
padnijcie przed PANEM na twarz w Jego przybytku*!

3 Głos PANA* unosi się nad wodami*,
to zagrzmiał [PAN chwały].
PAN grzmi ponad wielkimi wodami.
4 Głos PANA potężnie rozbrzmiewa,
głos PANA pełen majestatu.
5 Głos PANA cedry rozdziera,
PAN rozdziera cedry Libanu*.
6* [Głos PANA] sprawia, że Liban jak cielec skacze,
a Sirion* - jak młody cielec.
7 Głos PANA rozrzuca ogniste strzały*,
8 głos PANA wstrząsa pustynią,
potrząsa PAN pustynią Kadesz.
9 Głos PANA dęby wyrywa z ziemi i całe lasy powala*,
a w Jego przybytku wszystko woła: Chwała!

10 PAN króluje nad bezmiarem,
PAN zasiada na tronie jak odwieczny Władca
11 O PANIE dodaj siły Twojemu ludowi,
o PANIE, ześlij mu błogosławieństwo pokoju.


Przypisy:

KAPITALIKAMI zaznaczono słowo (najczęściej "PAN") będące tłumaczeniem najważniejszego w Starym Testamencie imienia Boga "JHWH" (JAHWE) - "JEST", "JESTEM". Imienia Boga, ze względu na jego świętość, Izraelici nie wypowiadali, zastępując słowem "ADONAJ" - "PAN".
Wj 3,14 (Biblia Tysiąclecia) - "Odpowiedział Bóg Mojżeszowi: «JESTEM, KTÓRY JESTEM». I dodał: «Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was»".

*/ (w. 1) "Synowie nieba" - dosł. "synowie Boży" (por. Ps 82,1; Ps 89,7; Hi 1,6), tzn. aniołowie, tworzący dwór niebieski. Czasami tak nazywani są synowie Izraela; zob. Wj 4,22; Pwt 14,1; Oz 11,1. /Biblia Warszawsko-Praska/.
- mowa o duchach, które sprawują służbę liturgiczną w pałacu Pana (w. 9) i otaczają Jego tron (por. 1Krl 22,19; Iz 6,2-3; Hi 1,6; Hi 2,1; Hi 38,7; Ps 89,7; Ps 103,20; Ps 148,1-2).  /Biblia Tysiąclecia/.

*/ (w. 2) "Oddajcie cześć imieniu PANA, padnijcie przed PANEM na twarz w Jego przybytku" - zob. Ps 96,7-9. /Biblia Ekumeniczna/.

*/ (w. 3) "Głos PANA unosi się nad wodami" - por. Rdz 1,2. /Biblia Gdańska/.

*/ (ww. 3-9) "Głos PANA" - grzmot gwałtownej burzy, która rozpoczyna się nad morzem i postępuje ku południowi. Por. Iz 30,30. /Biblia Tysiąclecia/.

*/ (w. 5) "Cedry Libanu" - symbol potęgi i niezniszczalności, nawet w odniesieniu do wrogów Izraela. A jednak i oni nie ostoją się przed PANEM. Por. Iz 2,12nn; Za 11,1. /Biblia Warszawsko-Praska/.
- "Liban" - pasmo górskie leżące na północy Palestyny, ciągnące się równolegle do wybrzeża Morza Śródziemnego, słynące z lasów cedrowych. /Biblia Paulistów/.

*/ (w. 6) - Góry drżą na odgłos grzmotu, symbolizującego potęgę PANA. /Biblia Tysiąclecia/.
- "Sirion" - inna nazwa góry Hermon. /Nowy Przekład Dynamiczny Księgi Psalmów/.

*/ (w. 7) "Ogniste strzały" - błyskawice. /Biblia ks Wujka z przypisami ks. Stanisława Stysia SJ/.
- por. Ps 18,15; Pwt 32,23.42; Za 9,14. /Biblia Warszawsko-Praska/.

*/ (w. 9) "Głos PANA dęby wyrywa z ziemi i całe lasy powala" - por. Iz 10,33. /Biblia Tysiąclecia/.

Komentarz O. Adama Szustaka, wraz z końcowym błogosławieństwem:




Błogosławcie PANA, wszyscy Jego aniołowie,
pełni mocy bohaterowie, wykonujący Jego rozkazy.
(Ps 103,20 - BT)